بررسی سرفیس پرو ۹؛ تکرار اشتباهاتی به قدمت ده‌ سال

مایکروسافت در سال ۲۰۱۲ با صرف بودجه‌ای عظیم هم‌زمان با راه‌اندازی اکوسیستمی جدید و اپ استور ویندوز، تبلتی نازک و سبک مبتنی بر آرم به نام سرفیس یا Surface RT ارائه کرد. ردموندی‌ها در کنار این محصول، دستگاه کاملا متفاوت دیگری تحت عنوان سرفیس پرو (Surface Pro) معرفی کردند که به معماری Intel x86 مجهز بود.

حال پس از گذشت ۱۰ سال مایکروسافت در طراحی نسل نهم سرفیس پرو، این دو دستگاه را با هم تلفیق کرده و دو کانفیگ کاملا متفاوت، یکی با معماری ARM و دیگری با معماری Intel x86 را در قالب یک دستگاه روانه‌ی بازار کرده است.

ردموندی‌ها طیف وسیعی از دستگاه‌های مختلف را تحت برند سرفیس تولید می‌کنند و سرفیس پرو از همان سال ۲۰۱۲ که اولین نسل از آن به بازار عرضه شد، محبوب‌ترین محصول در میان آن‌ها به حساب می‌‌آمد. سرفیس پرو تبلتی نسبتاً سبک است که می‌تواند با اتصال به کیبوردی مغناطیسی، نقش لپ‌تاپ مجهز به سیستم‌عامل دسکتاپ را ایفا کند.

شاید بتوان سرفیس پرو ۸ را پاسخی به آن دسته از طرفداران مایکروسافت دانست که محصولی با طراحی مدرن سرفیس پرو ایکس و در عین حال مجهز به تراشه‌‌ای قدرتمند می‌خواستند. سرفیس پرو ۸ در مقایسه با نسل‌های قبلی، باریک‌تر، سبک‌تر و قدرتمند‌تر بود و صفحه‌نمایشی باکیفیت و باتری بادوامی داشت.

سرفیس پرو ۸ باوجود برطرف کردن بسیاری از ایراد‌های نسل‌های قبلی، هنوز هم جا برای بهبود داشت؛ وزن زیاد، حذف پورت USB-A، قیمت بالا به دلیل ضعف در برقراری تعامل لمسی روان و نیاز به خرید جداگانه‌ی کیبورد، همه و همه ایراد‌هایی بودند که در آن زمان برای سرفیس پرو ۸ مطرح شدند؛ دستگاهی که با قیمتی گران‌تر از بهترین اولترابوک‌های ویندوزی و مک‌بوک به فروش می‌رسید، اما راحتی و ارگونومی استفاده از آن‌ها را نداشت.

هواداران مایکروسافت و به‌خصوص سری سرفیس پرو، باز هم از طرفداری ردموندی‌ها نا‌امید نشدند؛ آن‌ها نسل هشتم سرفیس پرو را نقطه‌ی شروعی برای بهتر شدن تبلت گران‌قیمت مایکروسافت فرض کردند و همچنان به معرفی سرفیس پرو ۹ و بهبود‌هایی چشمگیر در آن امیدوار ماندند.

ردموندی‌ها اواخر مهر ۱۴۰۱ و در دهمین سالگرد رونمایی از سرفیس پرو، نهمین نسل از این دستگاه را معرفی کردند. سرفیس پرو ۹ با به‌کار‌گیری همان شاسی نسل هشتم و حذف جک هدفون ۳٫۵ میلی‌متری، موجب ناامیدی خیل عظیمی از طرفداران مایکروسافت شد. در ادامه با بررسی Surface Pro 9 با زومیت همراه باشید تا دلیل ناامیدی هواداران مایکروسافت را بفهمیم و عملکرد این محصول را در شرایط مختلف بررسی کنیم.

سرفیس پرو با حفظ همان طراحی نسل قبلی از کیفیتی مشابه نیز بهره می‌برد؛ نسل نهم این دستگاه صفحه نمایشی ۱۳ اینچی PixelSense با حاشیه‌های باریک در سمت چپ و راست دارد و پوشش بدنه هم از جنس آلومینیومی باکیفیت است که باوجود بالا بردن وزن، حس‌وحال کالایی باکیفیت با بدنه‌‌ای چگال را به‌خوبی انتقال می‌دهد.

کیک‌استند سرفیس پرو ۹ از مرکز به سمت بیرون می‌چرخد و با بازه‌ی حرکتی صفر تا ۱۷۵ درجه‌ای دامنه‌ی حرکتی وسیعی را در اختیار کاربر قرار می‌دهد؛ کیک‌استند یکی از پایه‌های کارآمد موجود برای دستگاه‌ها‌ی هیبریدی یا تبلت‌های جداشدنی ۲ در یک است و به کاربر اجازه می‌دهد تا در تک‌تک زوایا در بازه‌ی صفر تا ۱۷۵ درجه، به‌راحتی از تبلت استفاده کند.

ابعاد سرفیس پرو ۹، برای هر دو گزینه اینتل و SQ3 با نسل قبلی برابری می‌کند و هر دو در ابعاد ۲۸۷ در ۲۰۹ در ۹٫۳ میلی‌متر به فروش می‌رسند. ما در زومیت نسخه‌ی اینتلی نهمین نسل از سرفیس پرو را برای بررسی در اختیار داشتیم که با وزن ۸۷۹ گرمی، کاهش وزن ۱۰ گرمی را نسبت به سرفیس پرو ۸ تجربه می‌کند؛ اما همچنان اگر مدت زمانی طولانی آن را در دست نگه دارید، خسته خواهید شد؛ برای مقایسه شاید بهتر باشد اشاره کنیم که آیپد پرو ۱۲٫۹ که در سال ۲۰۲۱ معرفی شد، ۲۰۰ گرم از سرفیس پرو ۹ سبک‌تر است.

گوشه‌های تیز صفحه‌نمایش، با گوشه‌های گرد پنجره‌های ویندوز ۱۱ هم‌خوانی ندارد و این موضوع شاید برای برخی افراد آزاردهنده باشد؛ با این حال می‌توان گفت که طراحی کلی سرفیس پرو ۹ آنقدر جذاب است که شرکت‌هایی مانند دل یا ایسوس هم برای طراحی محصولات هیبریدی خود از آن الهام گرفته‌اند.

سرفیس پرو ۹ علاوه بر دو رنگ مشکی و نقره‌ای نسلِ قبل در رنگ‌های آبی یاقوت کبود و سبز جنگلی هم عرضه می‌شود و ما رنگ مشکی آن را در زومیت بررسی کردیم که رد اثر انگشت و چربی خیلی روی آن نمی‌ماند.

مایکروسافت برای حفظ طراحی مینیمالیستی سرفیس پرو ۹ تنها سه درگاه آن هم در لبه‌های دستگاه جا داده است؛ دو درگاه USB 4.0 Type-C با پشتیبانی از Thunderbolt 4 در لبه‌ی سمت چپ قرار گرفته‌اند، این درگاه‌ها به‌لطف پهنای باند ۴۰ گیگابیت‌برثانیه‌ای‌شان امکان اتصال گرافیک اکسترنال را فراهم می‌آورند، از طرف دیگر به‌لطف پشتیبانی از Power Delivery و DisplayPort از هر دو درگاه برای شارژ دستگاه یا اتصال مانیتور اکسترنال نیز می‌توان استفاده کرد.

علاوه بر دو درگاه USB-C، یک درگاه شارژ اختصاصی سرفیس‌کانکت با رابطی مغناطیسی هم در سمت راست دستگاه وجود دارد که در همه‌ی دستگاه‌های قابل‌حمل سرفیس دیده می‌شوند. سرفیس کانکت امکان شارژ سرفیس پرو ۹ را با توانی برابر با ۶۵ وات فراهم می‌کند و برای اتصال دانگل‌هایی که از این نوع پورت پشتیبانی می‌کنند نیز به‌کار می‌رود.

امروزه به لطف نسخه‌ی جدید استاندارد USB PD امکان شارژ با توان ۲۴۰ واتی به کمک درگاه‌های USB-C فراهم است و تجربه هم ثابت کرده که کاربر مدتی بعد از شروع به استفاده از دستگاه، برای شارژ، بیشتر از همین درگاه‌ها USB-C استفاده می‌کند و خیلی کم به سراغ سرفیس کانکت می‌رود. در همین راستا شاید بهتر بود مایکروسافت به‌جای اختصاص فضایی به سرفیس کانکت، سرفیس پرو ۹ را به درگاه HDMI یا درگاه کارت حافظه مجهز می‌کرد.

مایکروسافت با وجود استفاده از بدنه‌ی سرفیس پرو ۸ در طراحی سرفیس پرو ۹، در اقدامی عجیب، جک ۳٫۵ میلی‌متری هدفون را در این دستگاه کنار گذاشت و از آنجا که اسپیکرهای دستگاه هم خیلی حجم صدای بالایی ندارند، گیمرها و علاقه‌مندان به موسیقی دیگر چاره‌ای جز استفاده از دانگل یا هدفون‌های بی‌سیم ندارند.

حاشیه‌‌‌ی بالای صفحه‌نمایش سرفیس پرو ۹ نسبتاً ضخیم است که از وب‌کم بسیار کارآمد ۵ مگاپیکسلی با فیلم‌برداری 1080p در کنار ماژول موردنیاز برای سیستم تشخیص چهره‌ی Windows Hello میزبانی می‌کند. در پشت سرفیس پرو ۹، دوربین ۱۰ مگاپیکسلی قدرتمندتری وجود دارد که ویدیوهایی با وضوح 4K ثبت می‌کند و با بهره‌مندی از قابلیت فوکوس خودکار، می‌تواند از اسناد با جزئیات بالا عکس بگیرد.

علاوه بر دوربین روی قاب پشتی محفظه‌ای هم برای حافظه‌ی ذخیره‌سازی SSD از نوع Mini M.2 قرار دارد که با فشار قسمت بالایی باز شده و امکان ارتقای این حافظه را در اختیار کاربر می‌گذارد، البته با وجود طراحی جدید، هنوز هم برای تعویض SSD‌ به پیچ‌گوشتی نیاز خواهید داشت.

برای ضبط صدا در طول تماس‌های ویدئویی هم تبلت گران‌قیمت ردموندی‌ها به میکروفون‌های دوگانه‌ی کارآمدی مجهز است؛ علاوه‌بر‌این سرفیس پرو ۹ از شبکه‌های Wi Fi 6 و Bluetooth 5.1 نیز پشتیبانی می‌کند.

سرفیس پرو ۹ به نمایشگری ۱۳ اینچی با رزولوشن ۲۸۸۰ در ۱۹۲۰ پیکسل و تراکم‌پیکسلی ۲۶۷ پیکسل‌براینچ مجهز است که از فناوری چندلمسی ۱۰ نقطه‌ای و پیکسل‌سنس مایکروسافت بهره می‌برد.

فناوری پیکسل‌سنس و چندلمسی ۱۰ نقطه‌ای به صفحه‌ای لمسی اطلاق می‌شود که قابلیت تشخیص و پاسخ‌دهی به ده نقطه‌ی تماس همزمان را دارد؛ این فناوری، کیفیت تعامل کاربر را افزایش می‌دهد و امکان استفاده از حداکثر ده انگشت به طور هم‌زمان را برای کاربر فراهم می‌کند. برای مثال، می‌توانید از دو انگشت برای بزرگ‌نمایی روی نقشه استفاده کنید یا حتی صفحه را در حین استفاده از قلم، لمس کنید.

نرخ نوسازی نمایشگر سرفیس‌ پرو ۹ برابر با ۱۲۰ هرتز است؛ البته می‌توان به صورت دستی آن را روی ۶۰ یا ۱۲۰ هرتز تنظیم کرد یا تغییر خودکار بین این دو نرخ نوسازی را به خود دستگاه واگذار کرد.

نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز، تجربه‌ی کاربری را بهبود می‌بخشد و جابه‌جایی بین منوها، اجرای ژست‌های حرکتی و اسکرول در مرورگر را نرم‌تر و لذت‌بخش‌تر از نرخ نوسازی ۶۰ هرتز می‌کند؛ انتخاب خودکار بین نرخ نوسازی ۶۰ هرتز و ۱۲۰ هرتز نیز از مصرف بیش‌ازحد باتری جلوگیری می‌کند.

پنل استفاده‌شده در سرفیس پرو ۹، ساخت ال‌جی-فیلیپس با مدل LGD0719 و از نوع IPS است. نور این پنل به‌کمک LED تأمین می‌شود و از فناوری‌هایی مانند miniLED بی‌بهره است؛ با اینکه رنگ مشکی در پنل سرفیس پرو ۹ خیلی عمیق نیست، اما این پنل وضوح، روشنایی و کنتراست چشمگیری ارائه می‌دهد.

در کل سرفیس‌ها معمولا پنل‌های IPS روشن با کنتراستی عالی و وضوح بالا دارند، اما اشباع رنگی در آن‌ها بیشتر از حد متوسط نیست. از آنجا که نرخ نوسازی سرفیس پرو ۹ برابر با ۱۲۰ هرتز است، تجربه‌ی کاربری فوق‌العاده روانی با ویندوز ۱۱ برای کاربر فراهم می‌کند و بازخورد لمسی مناسبی برای کار با قلم Pen 2 ارائه می‌دهد.

مایکروسافت در سرفیس پرو ۹ فناوری‌هایی مانند مدیریت رنگ خودکار و رنگ تطبیقی را به همراه Dolby Vision IQ برای تصاویر با محدوده‌ی دینامیکی بالا (HDR) بهبود بخشیده است، اما توجه داشته باشید که برای بهره بردن از تجربه‌‌ی HDR حقیقی به پنلی ۱۰ بیتی با قابلیت پوشش کامل فضای رنگی DCI P3 و روشنایی ۱۰۰۰ نیت به بالا نیاز دارید؛ درحالی‌که پنل سرفیس پرو ۹، هشت بیتی است و طبق بررسی‌های ما حدود ۸۵ درصد از فضای DCI-P3 را پوشش می‌دهد.

براساس اندازه‌‌گیری‌های ما، روشنایی نمایشگر سرفیس پرو ۹ در حالت کمینه و بیشینه به‌ترتیب برابر با ۱٫۷ و ۳۹۶ نیت است و هنگام پخش ویدئوهای Dolby Vision هم نوع محتوا را تشخیص می‌دهد و روشنایی نمایشگر به ۱۰۰ درصد می‌رساند.

تبلت گران‌قیمت مایکروسافت در محیط‌های تاریک تجربه‌ی مطلوبی ارائه می‌دهد، اما در محیط‌های روشن، کمی ناخوانا است. کنتراست Native سرفیس پرو ۹، یعنی نسبت حداکثر میزان روشنایی به میانگین روشنایی تصویر مشکی را برابر با ۵۵۸ به‌دست آمد و باوچود اینکه به‌پای کنتراست بی‌نهایت پنل‌های OLED یا miniLED نمی‌رسد؛ اما تضاد بسیار خوبی را میان نواحی تاریک و روشن تصویر به‌وجود می‌آورد.

سرفیس پرو ۹ دو پروفایل رنگی Vivid (پیش‌فرض) و sRGB را در تنظیمات نمایشگر ارائه می‌دهد و روی پروفایل پیش‌فرض، ۸۰ درصد از فضای AdobeRGB، حدود ۸۴ درصد از فضای DCI-P3 و ۹۰ درصد از فضای sRGB را پوشش می‌دهد.

رنگ‌ها نه خیلی گرم هستند، نه خیلی سرد و تعادل رنگی به خوبی در پنل سرفیس پرو ۹ برقرار است؛ دقت رنگ‌ها هم به‌خصوص در فضای sRGB‌ بسیار بالا ارزیابی می‌شود.

اسپیکر‌های به‌کار‌رفته در سرفیس پرو ۹، دقیقا همان اسپیکر‌های سرفیس پرو ۸ هستند و همان‌طور که بالاتر اشاره کردیم حجم صدای بالایی ندارند؛ اما کیفیت صدای خروجی آن‌ها فوق‌العاده‌ است؛ اسپیکرهای استریوی ۲ واتی در سرفیس پرو ۹ با Dolby Atmos سازگاری دارد و صدا‌یی واضح و عمیق را به گوش شنونده می‌رساند.

سرفیس پرو ۹ تبلت یا اولترابوکی است که با سیستم‌عامل دسکتاپ به فروش می‌رسد؛ به همین دلیل وجود کیبورد و ترک‌پد برای آن از اهمیت بالایی برخوردار است. با این وجود مایکروسافت کیبوردِ آن را به همراه قلم اسلیم پن با برچسب قیمتی ۲۸۰ دلار (حدود ۱۱ میلیون تومان در زمان بررسی زومیت) به فروش می‌‌رساند. درواقع شاید قیمت سرفیس پرو ۹ کاربر را به خرید این محصول مجاب کند، اما کمتر کاربری سرفیس پرو را با هدف تعامل لمسی صِرف خریداری می‌کند.

سیستم‌عاملِ سرفیس پرو نیز دسکتاپ است و در برخی تعاملات بازخورد لمسی خیلی کاربردی یا دقیق نخواهد بود، درواقع سرفیس پرو ۹ بدون کیبورد، لپ‌تاپ به حساب نمی‌‌آید. مایکروسافت با در نظر گرفتن تمام این دلایل، کیبود و قلمی را در پکیجی ۲۸۰ دلاری به فروش می‌رساند. ردموندی‌ها به‌صورت هوشمندانه‌ای جایگاهی را در بخش بالایی کیبورد برای قلم فراهم کرده‌اند که می‌توان آن را با اتصال لبه‌ی بالایی به تبلت، پنهان کرد.

کیبورد سرفیس پرو ۹ به‌صورت مغناطیسی و ازطریق درگاهی اختصاصی در لبه‌ی پایینی دستگاه به آن متصل می‌شود و به نواری مغناطیسی در قسمت بالایی‌ مجهز است تا انتخاب کار در حالت کاملاً مسطح یا با اندکی زاویه‌ درمقایسه‌با سطح افقی را در اختیار کاربر قرار دهد.

کیبوردی که برای سرفیس پرو ۹ به فروش می‌رسد، تجربه‌ی کاربری خوشایندی را به‌‌همراه دارد. کلید‌های کیبورد با فاصله‌ی مناسبی از هم قرار گرفته‌اند و پاسخ‌دهی قابل‌قبولی دارند. ترک‌پد این کیبود هم با وجود عرض کمی که دارد، بازخورد دقیق و دقت بالایی برای برای کاربر با ارمغان می‌‌آورد؛ توجه داشته باشید که کیبورد سرفیس پرو تجربه‌‌ی تایپی مشابه با لپ‌تاپ‌های عادی را نخواهد داشت، اما در نوع خود بی‌نظیر است.

مایکروسافت به‌همراه سرفیس پرو ۹، از قلم اسلیم‌پن ۲ نیز رونمایی کرد. بازخورد هپتیکی این قلم برای ارائه‌ی تجربه‌ای نزدیک به قلم واقعی و نوشتن روی کاغذ، عملکرد بسیار چشمگیری دارد و تجربه‌ی کاربری آن با بهره‌مندی از پاک‌کن اختصاصی‌، رضایت‌بخش‌تر از Apple Pencil 2 ارزیابی می‌شود‌. کافی است تا در برنامه‌ی ژورنال طراحی‌شده برای Slim Pen 2 شروع به کشیدن خط کنید تا ضمن تجربه خط‌خطی کردن روی کاغذ، وزوز بسیار خوشایندی به گوش‌تان برسد.

همان‌طور که بارها در بررسی سرفیس پرو‌های مختلف اشاره کرده‌ایم، سیستم‌عامل ویندوز نمی‌تواند انتخابی ایده‌آل برای کاربری لمسی باشد. درواقع با تمام بهبودهای ارائه شده در ویندوز ۱۱، باز هم از تعامل لمسی نَرم و روانی که معمولا از تبلت‌ها انتظار می‌رود یا در سیستم‌های عامل موبایل مانند اندروید، iOS و iPadOS وجود دارد، خبری نیست.

پیشینه‌ی سیستم‌عامل ویندوز، به قریب ۴۰ سال قبل برمی‌گردد و مایکروسافت اصرار دارد این سیستم‌عامل را با استاندارد‌ها و فناوری‌های قدیمی خود سازگار نگه دارد و آن را داخل دستگاهی ظریف با کاربری لمسی ارائه کند. همین موضوع باعث بروز باگ‌هایی در کاربری و عملکرد سیستم می‌شود و درنهایت به نارضایتی کاربر می‌انجامد.

برخی از امکانات کاربردی ویندوز ۱۱ در با سرفیس پرو ۹ را در ادامه معرفی می‌کنیم:

• در ویندزو ۱۱، قابلیت Tablet Mode حذف شده و برای راحتی بیشتر کاربر به محض جدا شدن کیبورد از دستگاه، آیکون‌ها از هم فاصله می‌گیرند و پنجره‌ها به‌طور پیش‌فرض تمام‌صفحه باز می‌شوند.
• با سوایپ سه‌انگشتی به سمت بالا، بخش تسک‌ویو نمایش داده می‌شود و می‌توان اپلیکیشن‌های در حال اجرا را مشاهده کنید. با سوایپ به سمت پایین، تمام اپلیکیشن‌ها مینیمایز می‌شوند و با سوایپ چهار انگشتی به دو طرف هم، بین دسکتاپ‌ها جابه‌جا خواهید شد.
• قابلیت بسیار کاربردی دیگری که بعد از به‌روزرسانی 22H2 به ویندوز ۱۱ اضافه شد، اسنپ اسیست نام دارد. این قابلیت امکان قرار دادن پنجره‌ها با چینش‌های مختلف را مانند تصویر زیر برای کاربر فراهم می‌کند.

در کنار موارد بالا با برخی باگ‌های زیر هم برخورد داشتیم:

• تنها روش برای بستن پنجره‌ها، لمس آیکون ضربدر از گوشه‌ی بالا سمت راست است و امکان بستن پنجره با سوایپ‌کردن وجود ندارد.

• اگر بخواهید اسم پوشه‌ای را که در پایین صفحه‌نمایش قرار دارد، به کمک کیبورد مجازی تغییر دهید، بعد از باز شدن کیبورد، پوشه زیر آن می‌ماند و دیگر مشاهده نخواهید که چه چیزی را به‌عنوان نام پوشه تایپ می‌کنید!
• با لمس میانه‌ی تسک‌بار و سوایپ به‌سمت بالا، منوی استارت همراه با انگشتتان جابجا می‌شود و به همین شکل هم می‌توان دوباره آن را سرِ جای قبلی برگرداند. این قابلیت برای منوی ویجت‌ها وجود ندارد و با سوایپ از لبه‌ی سمت چپ، منوی ویجت با سرعتی ثابت ظاهر می‌شود؛ بستن این منو هم با سوایپ به راست ممکن نیست.

در کل تجربه‌ی کاربری سرفیس پرو ۹ کاربر را عاصی نمی‌کند، اما اگر تجربه‌ی کار با تبلت‌های اندرویدی یا آیپد را داشته باشید، خیلی زود متوجه ایراد‌های سیستم‌عامل آن می‌شوید؛ البته ضعف پردازنده هم در این تجربه کاربری می‌تواند تاثیرگذار باشد که در ادامه به سراغ آن می‌‌رویم.

سرفیس پرو ۹ در دو نسخه‌ی اینتل و SQ3 به بازار عرضه شد که نسخه‌ی اینتلی آن با یکی از دو تراشه‌ی نسل دوازدهم Core i5-1235U یا Core i7-1255U برای مصرف‌کننده و یکی از دو تراشه نسل دوازدهم Core i5-1245U یا Core i7-1265U برای مصارف تجاری به فروش می‌رسد.

طبق آنچه مایکروسافت برای سرفیس پرو ۸ درنظر گرفته بود، امسال هم انتظار می‌رفت ردموندی‌ها نسل جدید سرفیس پرو را با پردازنده‌ی هم‌ترازی مانند Core i7-1260P یا حتی 1280P معرفی کنند؛ با‌این‌حال در رویداد ده‌سالگی سرفیس، تنها دو پردازنده‌ی Core i5-1235U و Core i7-1255U برای کاربران عادی سرفیس پرو ۹ معرفی شد.

مایکروسافت ادعا می‌کند که مدل‌های اینتلی این محصول برای اجرای نرم‌افزار‌های حرفه‌ای و گیمینگ بومی عملکرد بهتری دارند و مدل‌های SQ3 هم برای تولید محتوا و گیمینگ آنلاین و استفاده از قابلیت‌های هوش مصنوعی بهتر عمل می‌کنند.

پردازنده‌های نسل دوازدهمی اینتل هسته‌های بیشتری نسبت به نسل یازدهم دارند و از طراحی هیبریدی (ترکیب هسته‌های قدرتمند و کم‌مصرف برای برقراری تعادل میان قدرت و مصرف انرژی) بهره می‌برند. حرف U به‌کار‌رفته در پسوند پردازنده‌های Core هم به پردازنده‌هایی با مصرف پایین برای لپ‌تاپ‌ها اشاره دارد.

تراشه‌های نسل دوازدهم سری U یا همان سری کم‌مصرف اینتل از پردازنده‌ای ده هسته‌ای (۲ هسته‌ی قدرتمند و ۸ هسته‌ی کم‌مصرف) با لیتوگرافی ۱۰ نانومتری Intel 7 مجهز هستند و توان طراحی حرارتی پایینی دارند.

تراشه‌های سری U برای لپ‌تاپ‌های سبک و باریک از گرافیک یکپارچه‌ی Iris Xe استفاده می‌کنند و با پشتیبانی از استاندارد Evo اینتل، شبکه‌ی وای‌فای 6E، تاندربولت 4، رابط PCIe 4.0 و سرعت شارژدهی نسبتا بالایی دارند.

ما در زومیت نسخه‌ی Core i5 سرفیس پرو ۹ با ۸ گیگابایت رم LPDDR5-5200 و ۲۵۶ گیگابایت حافظه‌ی ذخیره‌سازی را برای بررسی در اختیار داشتیم. Core i5-1235U کم‌وبیش عملکردی هم‌تراز با پردزانده‌ی M1 اپل دارد، اما از گرافیک ضعیف‌تری بهره می‌برد؛ لازم به ذکر است که اپل درحال‌حاضر آیپدپرو‌های خود را با پردازنده‌ی پرقدرت‌ترِ M2 به بازار عرضه می‌کند.

عملکرد حافظه‌ی ذخیره‌سازی سرفیس پرو ۹ در بررسی‌های ما حدود ۱٫۵ برابر بهتر از کانفیگ مشابهِ نسل قبلی بود و در کاربری عمومی هم حدود ۲۰ درصد عملکرد بهتری نسبت به سرفیس پرو ۸ داشت؛ در بخش گرافیک تفاوت با نسل قبل آنچنان چشمگیر نبود.

با وجود بهبود کلی عملکرد سرفیس پرو ۹ نسبت به نسل قبلی، بررسی‌های زومیت نشان می‌دهند که تراشه‌ی موبایلی نسل دوازدهم اینتل هم هنوز در برابر تراشه‌ی M1 اپل حرف چندانی برای گفتن ندارد و می‌توان ادعا کرد که اپل در بحث معماری، همچنان پیشرو است.

لازم به ذکر است که نتایج تمامی بنچمارک‌ها در شرایطی به‌دست آمده‌اند که سرفیس پرو ۹ به برق متصل بود و تنظیمات عملکردی آن نیز روی حالت «Best Performance» قرار داشت.

از آنجایی که مزیت لپ‌تاپ‌ها به قابلیت حمل آن‌ها بازمی‌گردد، علاوه بر بنچمارک‌های بالا، کارکرد سرفیس پرو ۹ را در حالتی که به برق متصل نیست هم تست کردیم؛ این حالت برای کاربران موارد مصرف بیشتری دارد و اغلب ترجیح می‌دهند اطلاعاتی در مورد پایداری عملکرد دستگاه در شرایط متکی به باتری نیز داشته باشند.

برای ارزیابی عملکرد سرفیس پرو ۹ در حالت Unplugged و پایداری عملکرد آن، بنچمارک CineBench R23 را ۳۰ دقیقه به‌صورت مداوم در هر دو حالتِ با و بدون اتصال به برق اجرا کردیم.

سرفیس پرو ۹ در حالت جدا از برق کم‌وبیش عملکردی مشابه حالت Plugged دارد؛ توجه داشته باشید که چنانچه دستگاه تحت بار پردازشی مداوم باشد، عملکرد آن در هر دو حالت نسبت به وضعیت ابتدایی، بین ۱۸ تا ۳۵ درصد افت می‌کند.

با نگاهی به نمودارهای به‌دست‌آمده، می‌توان متوجه شد که سرفیس پرو ۹ در حالت Unplugged، پس از حدود ۹ دقیقه به توان مصرفی کم‌و‌بیش پایدار ۱۹ وات می‌رسد و دما هم پس از همین مدت در ۶۲-۶۳ درجه سلیوس پایدار می‌ماند؛ فرکانس پردازند نیز روی ۲ گیگاهرتز قرار می‌گیرد؛ البته فرکانس در کل با نوسانات زیادی همراه است. در شرایط Plugged یا متصل به برق توان مصرفی پس از همین ۹ دقیقه به ۱۵ وات و فرکانس پردازنده هم به ۱٫۵ گیگاهرتز افت می‌کند.

نهمین نسخه از سرفیس پرو ۹ به سیستم خنک‌کننده‌ای فعال (فن) مجهز است. صدای فن آنچنان آزار‌دهنده نیست، اما حرارت خیلی زیادی به بدنه منتقل می‌شود.

همان‌طور که دیدیدم، سرفیس پرو ۹ برای کاربری‌های روزمره مانند وب‌گردی، یادداشت‌برداری و کاربرد‌های مدیریتی و اداری مانند کار با اپلیکیشن اکسل، ورد و پاورپوینت عملکردی بسیار روان و قدرتمند دارد. حالا به سراغ برخی کاربری‌های حرفه‌ای می‌رویم تا ببینیم تبلت گران‌قیمت ردموندی‌ها هنگام کار با برخی اپلیکیشن‌های حرفه‌ای‌تر مانند فتوشاپ یا پریمیر پرو چگونه ارزیابی می‌شوند؟

طبق بررسی‌های ما و نمودار‌های بالا، سرفیس پرو ۹ برای ویرایش‌های نسبتا سبک در فتوشاپ عملکردی مناسب ارائه می‌دهد، البته دقت داشته باشید که عملکرد مک‌بوک ایر M2 همچنان یک سروگردن از جدیدترین مدل سرفیس مایکروسافت بالاتر است.

بااین‌حال هنگام کار با اپلیکیشن پریمیر پرو و ویرایش ویدیوها، نباید انتظار عملکرد قدرتمندی از سرفیس پرو ۹ داشت و باز هم در این مرحله مک‌بوک ایر M2 برنده‌ی میدان است.

خبر خوش برای داشنجویان مهندسی و کاربران نرم‌افزار متلب، اینکه سرفیس پرو ۹ این نرم‌افزار محاسباتی را کمی سریع‌تر از مک‌بوک ایر M2 یا مک‌بوک پرو M1 اجرا می‌کند.

ظرفیت باتری لیتیوم-یونی سرفیس پرو ۹ برابر با ۴۷٫۷ وات‌ساعت و کمی پایین‌تر از نسل گذشته است، اما در بررسی‌های زومیت توانست روی نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز و روشنایی ۲۰۰ نیت، ویدیو معیار HD زومیت را برای ۷ ساعت و ۳۰ دقیقه پخش کند.

مایکروسافت همراه با سرفیس پرو ۹، آداپتور ۶۵ واتی را درون جعبه‌ قرار داده است که به همان پورت سرفیس کانکت وصل شده و باتری این محصول را از حالت خاموش تا ۱۶ درصد، در مدت ۱۵ دقیقه و تا ۳۳ درصد را در مدت نیم ساعت شارژ می‌کند؛ برای شارژ کامل سرفیس پرو ۹ نیز کمی بیشتر از دو ساعت زمان لازم است.

سرفیس پرو ۹ را در کل می‌توان محصولی خاص با طراحی جذاب معرفی کرد که مشابهی در بازار ندارد و همین موضوع هم باعث می‌شود تا با قیمتی بالا و نه‌چندان منطقی به فروش برسد.

مایکروسافت در طراحی تبلت گران‌قیمت خود عملکردی بی‌نظیر ارائه داده تا جایی که این محصول الهام‌بخش بسیاری از شرکت‌ها مانند دل و ایسوس برای تولید محصولات هیبریدی، مانند XPS 13 2 in 1 و Zephyrus Flow Z13 بوده است؛ البته در تجربه‌ی کاربری سرفیس پرو با سیستم‌عاملی به قدمت ۴۰ سال مواجه می‌شوید که اصرار عجیبی هم به Backward Compatibility یا همان سازگار بودن با تمام نسخه‌های قبلی دارد.

همین اصرار مایکروسافت به سازگاری با فناوری‌های قدیمی‌تر، باعث سنگین و حجیم شدن سیستم‌عامل می‌شود و در نتیجه کار با دستگاهی هیبریدی و باریک و سبک مثل سرفیس می‌تواند کمی کاربر را آزار دهد.

در زمان بررسی زومیت سرفیس پرو ۹ همراه با کیبورد و قلم حدود ۶۰ میلیون تومان قیمت داشت؛ اما آیا این قیمت و پرداخت هزینه‌‌ای برابر با مک‌بوک پرو M۲ برای برای دستگاهی هیبریدی و باگ‌های موجود در سیستم‌عاملش معقول به نظر می‌رسد؟

آیا مایکروسافت قرار است باز تاریخ را تکرار کرده و در دوره‌ای ۵ ساله، سرفیس پرو را صرفاً با به‌روزرسانی مشخصات فنی و همان طراحی قبلی روانه‌ی بازار کند؟