تحریم‌ها، فیلترینگ و پنهان کردن اطلاعات حملات، دلیل ضعف دانش سایبری در ایران [به همراه ویدیو]

حمله‌هایی که حرکت قطارها را مختل کردند، سامانه‌‌ی شهرداری را از دسترس خارج کردند، در پتروشیمی‌ها آتش‌سوزی به راه انداختند و پایگاه‌های سوخت را از کار انداختند. حملات سایبری پیچیده و بیشتر شده‌اند اما همچنان امنیت سایبری در ایران ضعیف است؛ مسئله‌ای که یا تکذیب شده یا نادیده گرفته می‌شود.

رئیس شورای شهر تهران هم پس از حمله به سامانه‌های شهرداری تهران ضعف امنیت شبکه را تکذیب کرده و گفته بود: «این علم و تکنولوژی است، هم ما جلو می‌رویم و هم دشمنانمان جلو می‌آیند.» حمله به سامانه‌های شهرداری تهران ظهر ۱۲ خرداد ۱۴۰۱ رخ داد و علاوه بر اینکه سامانه‌ها از دسترس خارج شدند، این نگرانی هم ایجاد شده بود که اطلاعات شهروندان به سرقت رفته باشد. بعضی از سامانه‌های شهرداری تا یک ماه پس از این حمله همچنان از دسترس خارج بودند. مسئولان عمدتاً حمله به سامانه‌های دولتی را به دشمنان نسبت داده‌اند و کمتر پیش آمده که ضعف امنیتی را هم تأیید کنند. موضوعی که به گفته‌ی کارشناسان امنیت سایبری باعث می‌شود مشکلات ناشناخته بمانند. مجید دادگر کارشناس امنیت سایبری می‌گوید در سامانه‌های دولتی بیشتر احتمال آسیب‌پذیری‌های ساده وجود دارد: «موضوعی مثل باگ بانتی‌ها در شرکت‌های خصوصی تا حدودی راه افتاده، یعنی هکر در ازای دریافت جایزه یا مبلغی، آسیب‌پذیری سیستم را پیدا کند. شرکت‌های دولتی کمتر به این موضوع وارد می‌شوند و کمتر تحت تست افراد مختلف بوده‌اند و بنابراین آسیب‌پذیری‌های ساده‌ای در آن‌ها وجود دارد که امنیتشان را پایین می‌آورد.»

امسال یک حمله‌ی مهم دیگر هم رخ داد. حمله‌ی سایبری به «سیستم‌های فناوری اطلاعات فولاد کشور» را مرکز ملی فضای مجازی تأیید کرد. ساعت ۶ و نیم صبح ششم تیرماه ۱۴۰۱ تولید در بخش‌هایی از فولاد هرمزگان و خوزستان با مشکل مواجه شد. هکرهای گنجشک درنده که این حمله را انجام دادند، پیش‌تر هم به سیستم سوخت‌رسانی و راه‌آهن حمله کرده بودند.

از نظر محمدجعفر نعناکار، وکیل حوزه داده اینکه هر ماه یکی از سامانه‌های مهم کشور هک می‌شوند به تولی‌گری ضعیف شورای عالی فضای مجازی برمی‌گردد: «نشان می‌دهد ما نتوانسته‌ایم امنیت داخلی کشورمان را به صورت مطلوب تأمین کنیم. به این دلیل که ما پروتکل‌های داخلی را رعایت نمی‌کنیم و از لحاظ پدافندی نتوانسته‌ایم سامانه‌ها و مراکز داده و خطوط ارتباطی کشور را امن کنیم.»

حمله‌های سایبری در سال ۱۴۰۰ با حمله به سامانه‌های شرکت راه‌آهن و وب‌سایت رسمی وزارت راه و شهرسازی شروع شد. هکرها صفحات نمایش زمان حرکت را دستکاری کرده بودند و برای همین حرکت قطارها دچار مشکل شد و وب‌سایت رسمی وزارت راه و شهرسازی هم با پیغامی از هکرها از دسترس خارج شد. مسئولان حوزه امنیت از حمله به دستگاه‌های دولتی دیگر هم خبر داده بودند.

افتا (امنیت فضای تولید و تبادل اطلاعات) حدود یک هفته بعد از این اتفاق به سهل‌انگاری‌هایی که باعث هک شدن این دو سامانه شده بود اشاره کرد و گفته بود نفوذ به این سامانه‌ها و اقدامات مربوط به حملات سایبری از حداقل یک ماه قبل انجام شده: «مهاجمان در هر دو حمله سایبری از هفته دوم تیر، با تغییر یا حذف تنظیمات لودشدن سیستم‌ها و رمزهای عبور کاربران، سیستم قربانی مدنظرشان را قفل و حالت بازیابی برخی سیستم‌ها را غیرفعال کرده بودند.» مهاجمان در همین حمله به ساختار بعضی داده‌ها هم آسیب رساندند. به گفته افتا رعایت‌نشدن مسائل امنیتی هنگام دورکاری‌، سیستم‌های ناقص، سهل‌انگاری کارکنان فاوا در حفظ رمزهای عبور تجهیزات، تعویق به‌روزرسانی آنتی‌ویروس‌ها، نبود سرمایه کافی برای افزایش امنیت سایبری و پیکربندی نامناسب بعضی از دلایل این آسیب بودند. افتا قبلاً درباره‌ی آسیب‌پذیری‌های خطرناک موجود در سیستم‌‌عامل ویندوز هشدار داده بود که دستگاه‌های دولتی به آن کم‌توجهی کرده بودند.

ابوالحسن فیروزآبادی دبیر شورای عالی فضای مجازی با تأیید این حمله به حملات شدید دو سال اخیر اشاره کرده و گفت حتی راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات هم نمی‌تواند جلوی حملات سایبری را بگیرد چون این شبکه جدا از اینترنت نیست و یک شبکه جهانی مرتبط و متصل به دنیا است. این گفته برخلاف گفته‌ی رئیس پدافند غیرعامل در سال ۱۳۹۸ بود. رئیس سازمان پدافند غیرعامل کشور پس از حمله به ۱۸۰ میلیون IP و اختلال در اینترنت گفته بود شبکه‌ی ملی اطلاعات از الزامات پایداری شبکه است و اگر شبکه‌ی داخلی داشته باشیم به‌راحتی می‌توانیم دربرابر حمله‌ها دفاع کنیم یا آن‌ها را به جای دیگری هدایت کنیم. او کل شبکه‌ی ملی اطلاعات را یک اقدام پدافند غیرعامل می‌دانست.

حمله‌ی سایبری به صدا و سیما را هم بسیاری به خاطر دارند. هفتم بهمن ۱۴۰۰ برنامه‌های برخی شبکه‌های صدا و سیما قطع شد و تصاویر و صدای دیگری به نمایش درآمد. این در حالی بود که پیمان جبلی رئیس سازمان صدا و سیما گفته بود وضعیت سیستم‌های امنیتی این سازمان خوب است و ده‌ها هزار حمله‌ی سایبری در روز علیه این سازمان انجام می‌شود. یک ماه بعد سامانه‌های وزارت ارشاد هم به همین شیوه هک و از دسترس خارج شد.

پیش از این حمله‌ها در مرداد ۱۴۰۰ وزیر ارتباطات پیشین از ارتقای جایگاه ایران در حوزه امنیت سایبری گفته بود. به گفته‌ی او اخباری هم که گه‌گاه از حمله‌ی سایبری ایران به‌ گوش می‌رسد به این دلیل است که زیرساخت‌های اساسی حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات توسعه پیدا کرده‌اند. البته او به این هم اشاره کرد که دشمنانی هم در این زمینه داریم.

همان ماه انتشار تصاویری از زندان اوین خبر از هک شدن دوربین‌های مداربسته‌ی آن داد. این تصاویر برخورد خشن و غیرقانونی مسئولان زندان با زندانیان را نشان می‌داد. گروهی به نام «عدالت علی» اعلام کرد مسئول این هک است.

تا پیش از سال ۱۴۰۰ هم حملات سایبری مهمی نهادها و سازمان‌های دولتی را هدف قرار داده بودند. اولین حمله وسیع و پیچیده سایبری به کشور مربوط به پرونده‌ی استاکس‌نت است. این حمله در سال ۱۳۹۰ توجه رسانه‌ها را به مرحله‌ی جدیدی از جنگ سایبری جلب کرد چراکه تجهیزات غنی‌سازی هسته‌ای ایران را هدف قرار داده بود. این حمله که ابعاد جهانی داشت به گفته‌ی مجید دادگر، کارشناس امنیت شبکه، نگاه به امنیت به‌خصوص در حوزه صنعتی را تغییر داد و حملات سایبری را به قبل و بعد خودش تقسیم کرد.

از دسترس خارج شدن وب‌سایت مرکز آمار و سازمان ثبت اسناد کشور در خرداد ۱۳۹۵ هم از حملات مهم آن سال بود. همچنین در همین سال رسانه‌ها از به سرقت رفتن اطلاعات حدود ۲۰ میلیون مشترک ایرانسل خبر دادند. در مورد آتش‌سوزی‌های گسترده در صنایع پتروشیمی در این سال هم در نهایت اعلام شد ویروس‌ها مجتمع‌های پتروشیمی را آلوده کرده بودند. این آتش‌سوزی‌ها باعث زخمی و کشته شدن چند نفر و خسارت به صنایع پتروشیمی شد.

پس از این حملات و در سال ۱۳۹۶ اعلام شد ایران در میان ۱۰ کشور اولی قرار دارد که سامانه‌های کنترل صنعتی آن‌ها به باج‌افزارهای رمزگذاری آلوده شده‌اند. اما اگر هم این خبر اقدامی را در زمینه‌ی بالا بردن امنیت برانگیخت، از تعداد و شدت حملات کاسته نشد.

سال ۱۳۹۷ با یک حمله‌ی سایبری به کشور شروع شد، وقتی وزیر وقت ارتباطات ۱۸ فروردین در توییتی نوشت بعضی از مراکز داده‌ی کشور با حمله‌ی سایبری مواجه شده‌اند و تعدادی از مسیریاب‌های کوچک به تنظیمات کارخانه‌ای خود تغییر یافته‌اند. پس از آن رئیس مرکز تشخیص سایبری گفت این اختلال اگرچه قطعی و کندی اینترنت را در پی داشته اما هیچ دسترسی غیرمجاز یا نشر اطلاعاتی رخ نداده است.

حمله به زیرساخت شبکه‌ ارتباطی کشور هم آبان ۱۳۹۷ اتفاق افتاد و بیشتر شبکه ارتباطات تلفن همراه را هدف قرار داد. آذری جهرمی پس از این حمله از حمله‌ی استاکس‌نت یاد کرد: «رژیمی که سابقه‌ی آن در به‌کارگیری سلاح سایبری در پرونده‌هایی چون استاکس‌نت مشخص است، این‌بار تلاش داشت به زیرساخت‌های ارتباطی ایران صدمه‌ وارد کند.»

همچنین اگرچه در ابتدا اعلام نشد حمله‌ی سایبری وسیع مهرماه ۱۳۹۹ به کدام دستگاه‌های دولتی بود اما شنیده‌ها و بازتاب‌های مردم مشخص کرد در این زمان به سازمان بنادر و وزارت راه حمله‌ی سایبری شده است. سامانه‌ی گمرک پس از این حمله دو روز از کار افتاد و بسیاری را برای بارگیری و تخلیه بار سرگردان کرد. معاون امنیت سازمان فناوری اطلاعات هم این حمله‌ی باج‌افزاری گسترده را تأیید کرده بود.

مجید دادگر می‌گوید حملات سایبری همیشه زیاد بوده و الان احتمالاً بیشتر شناسایی می‌شود اما ما در بحث سایبری در ایران ضعف داریم. به گفته این کارشناس امنیت سایبری این ضعف به سیاستگذاری‌ها، قانونگذاری‌ها و حتی تحریم‌ها برمی‌گردد: «همه این‌ها در کنار هم باعث می‌شود آن یکپارچگی لازم وجود نداشته باشد و ضعف داشته باشیم. پتانسیل حملات سایبری در ایران خیلی زیاد است.»

بزرگ‌ترین حمله سایبری در ایران از نظر او پس از حمله‌ی استاکس‌نت حمله سایبری به گمرک و شهرداری بود. او می‌گوید امنیت سایبری به‌طور لحظه‌ای و مصداقی جواب نمی‌دهد: «بحث امنیت سایبری نیازمند کارهای بلندمدتی مثل تربیت نسل افراد متخصص و همچنین نیازمند توسعه استراتژی‌ها است. این کارهای بلندمدت خیلی انجام نشده چون در ابتدا به مسئله هک و امنیت، نگاه سلبی می‌شد و شرکت‌ها برخورد درستی با موضوع نداشتند. از ابتدا باید در حوزه‌ی جرائمش قانون‌گذاری می‌شد و برای تربیت نیروی متخصص هزینه می‌شد، در آموزشگاه‌ها و دانشگاه‌ها به‌طور تخصصی روی این موضوع کار می‌شد. این موارد ریشه‌ای یا انجام نشد یا دیر شروع شد و هنوز اثرش را نگذاشته است.»

او از حملات پیچیده و سطح بالایی می‌گوید که جلوگیری از آن‌ها سخت است و بعضی از حملات سایبری در ایران هم در این دسته قرار دارند. حملاتی که گاهی حکومت‌ها آن‌‌ها را پشتیبانی می‌کنند و جلوگیری از آن‌ها علاوه بر نیاز به سطح امنیت سایبری بالا، نیاز به ارتباطات و دیپلماسی دارند: «دفاع دربرابر حملاتی که با پشتیبانی حکومت‌ها انجام می‌شود سخت است و کشورها این را با ارتباط و دیپلماسی بین خودشان حل می‌کنند و به توافقی می‌رسند که چنین حملاتی به هم نکنند. حتی تا جایی پیش رفت که آمریکا گفت هر کسی همچین حمله‌ای بکند ما به صورت نظامی پاسخ می‌دهیم.»

در تمام این سال‌ها که حملات گسترده سایبری در کشور رخ داده، دانش تکنولوژی در دنیا در حال توسعه بود اما دانش بومی ما افزایش پیدا نکرد و برخی کارشناسان امنیت شبکه می‌گویند دلیل آن محدودیت‌های اینترنت است. سعید سوزنگر پیش از این به زومیت گفته بود که ما اکنون از دانش به‌روز و گسترده در حوزه‌ی تکنولوژی محرومیم و در حوزه امنیت شبکه کار را برای خودمان سخت‌تر می‌کنیم. او از وضعیتی مثال می‌زند که به بهانه‌ی فیلترشکن برای پروتکل‌هایی که می‌توانند جلوی ۹۰ درصد از رخدادها را بگیرند، اختلال ایجاد می‌کنیم و باعث می‌شویم ۹۵ درصد از تهدیدهایی که در دنیا وجود دارد، برای ما ایجاد شود.

تمام حملات این سال‌ها هنوز نتوانسته‌اند رویه‌ی مسئولان را با موضوع امنیت سایبری تغییر دهند. آن‌ها همچنان ضعف شبکه را انکار می‌کنند، مردم را با فیلترینگ به آلودگی دستگاه‌هایشان سوق می‌دهند و با پنهان کردن اخبار و اطلاعات حمله‌ها، دست متخصصان را برای جلوگیری از حمله‌های بعدی می‌بندند.