زیردریایی که نیاز به سوخت‌ گیری ندارد

 ملکه انگلیس، نام "اچ ام اس دریدنویت"(H.M.S Dreadnought)  را بر بزرگترین زیردریایی نیروی دریایی انگلیس گذاشت. این زیردریایی نهمین دریاپیمایی است که در طول ۴۵۰ سال گذشته چنین نامی بر آن گذاشته شده و زمان این نامگذاری مصادف است با روز نبرد دریایی ترافالگار و نیز ۵۶ امین سالگرد به آب‌اندازی اولین زیردریایی هسته‌ای انگلستان که اتفاقا آن زیردریایی نیز "دریدنوت" نام داشت.

زیردریایی "دریدنویت" جدید اولین نمونه از چهار دریاپیمای کلاس ساکسسور است که با هدف جایگزینی زیردریایی‌های قدیمی ونگارد ساخته شده‌اند. زیردریایی‌های ونگارد تا‌کنون مجری سیاست مستقل بازدارندگی هسته‌ای بریتانیا بوده‌اند که بر اساس آن، همواره یک کشتی مسلح به موشک هسته‌ای باید در دریا حاضر باشد. پس از تایید ساخت این زیردریایی جدید در پارلمان و در روز 5 اکتبر، فرآیند ساخت این زیردریایی در مرکز 'بارو این فورنس ' (Barrow-in-Furness) و توسط شرکت صنایع دفاعی و فضایی بی‌ای‌ئی سیستمز (BAE Systems ) آغاز شد. البته به منظور اجتناب از تاخیر در روند تولید این زیردریایی، از دو سال پیش برخی مراحل مقدماتی در قسمت‌های مختلف کلید خورده بود.

به منظور کاهش هزینه‌ها و اجتناب از دوباره کاری، طراحی زیردریایی جدید "دریدنویت" بر اساس زیردریایی‌های کلاس Astute (آستوت) انجام شده است. طول این زیردریایی پس از تکمیل 152.9 متر (502 فوت) بوده، توانایی حمل  17.200 تن بزرگ (19000 تن کوچک) را دارا است و نیز مجهز به امکاناتی از قبیل پزشک تمام وقت، سالن ورزشی، روشنایی در روز و شب و محل اسکان و وسایل راحتی برای بانوان است که برای اولین بار در زیردریایی‌های نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا فراهم شده‌اند.

بخش موشکی مشترک آمریکا و انگلیس خود متشکل از ۱۲ قسمت موشکی با ۸ سامانه موشکی و ۴۰ کلاهک هسته‌ای ساخت انگلیس است که روی جنگ‌افزارهای MIRV سوار شده‌اند. وظیفه‌ی زیردریایی "دریدنوت" در این بخش، حمل موشک‌های Trident D5 ساخت آمریکا خواهد بود. تعداد کلاهک‌های حمل شده در هر یک از ۴ دریاپیمای کلاس ساکسسور محرمانه است.

سوخت این زیردریایی جدید به وسیله راکتور هسته‌ای رولز رویس مدل PWR3 تامین خواهد شد و این زیردریایی در تمام مدت فعالیت خود از سال 2028 تا 2050 هرگز نیازی به سوخت‌گیری نخواهد داشت و اصولا در طراحی این زیردریایی مکانی برای سوخت‌گیری تعریف نشده است.

این زیردریایی با شروع فعالیت خود به نهمین دریاپیمایی تبدیل خواهد شد که از دوران "ملکه الیزابت" تا کنون نام "دریدنویت" بر آن گذاشته شده است. اولین دریاپیما با این نام به فرماندهی "سر فرانسیس دریک" به مقابله با ناوگان آرمادای اسپانیایی پرداخت و دریاپیمای بعدی با این نام در سال 1805 در جنگ دریایی ترافلگار جنگید که در آنجا دریاسالار "لرد نلسون"، ناوگان مشترک فرانسه و اسپانیا را شکست داد.

از بین ۹ دریاپیمایی که نام "دریدنویت" را یدک می‌کشند، معروف‌ترین آن‌ها ششمین مورد بود که فعالیت خود را در سال 1906 آغاز کرد. این دریاپیمای "دریدنویت" که ماحصل افکار دریاسالار "جکی فیشر" بود، اولین نمونه از کشتی‌های جنگی مدرن تلقی می‌شود و مهر خود را روی این نوع کشتی‌ها ثبت کرده است. خصوصیات متمایز این کشتی مثل قدرت زرهی بالا، تیربارهای ۱۲ اینچی و سرعت ۲۱ گره دریایی (۲۴ مایل در ساعت یا ۳۹ کیلومتر در ساعت) باعث منسوخ شدن سایر نبردناوهای آن دوران شد و شعله‌ی رقابت تسلیهاتی تازه‌ای را بین ابرقدرت‌ها برانگیخت.

هشتمین دریاپیمایی که دریدنویت نامیده شد در حقیقت اولین زیردریایی هسته‌ای بریتانیا بود و تا سال 1980 به عنوان یک زیردریایی آزمایشی و تجربی به فعالیت خود ادامه داد. در آن زمان حواشی و جنجال‌های فراوانی پیرامون تولید این زیردریایی پدید آمد چرا که درون آن یک راکتور هسته‌ای ساخت آمریکا نصب شده بود و دریاسالار آمریکایی به نام "هایمن ریکوور" به شدت مخالفت با دادن آن راکتور به بریتانیا بود.