روباتها در مبارزه با ویروس ابولا به کمک انسان‌ها خواهند آمد؟
این روزها اغلب افراد به محض شنیدن کلمه‌ی «ابولا» لباس‌های ویژه و بیمارستان‌های قرنطینه را در ذهن خود به تصویر می‌کشند. اما کن گولدبرگ، پروفسور مهندسی موسسه‌ی UC Berkeley در ذهن خود روبات‌هایی را تجسم می‌کند که به منظور دور نگاه داشتن انسان‌ها از خطرات ناشی از واگیردار بودن ویروس، به انجام وظایف خاصی می‌پردازند. تخصص وی در روباتیک موجب شده بخش سیاست‌های علم و تکنولوژی کاخ سفید از گولدبرگ و سایر محققان سه دانشگاه و مرکز تحقیقاتی دیگر درخواست کند به برگزاری جلسات هم‌فکری و مشورت پرداخته و به راه‌حلی برای وارد ساختن روباتها به نبرد مقابل این ویروس واگیر و کشنده دست پیدا کنند.
گولدبرگ برای شفاف‌سازی مساله اعلام کرده که استفاده از روباتها در این بحران نتیجه‌ی جادویی در پی نخواهد داشت.
مردم اغلب این تصور را در ذهن دارند که روباتها وارد میدان شده و کاری غیرمنتظره و عجیب به انجام می‌رسانند. توانمندی‌های روباتیک در حال حاضر محدود است. تحقیقات بسیاری وجود دارد که لازم است به سرانجام برسند. در حال حاضر تنها قصد داریم سطح انتظارات را تعدیل کنیم. این اقدام قرار نیست اثر شگرفی در مقابله با ویروس به همراه داشته باشد. با این وجود ابزارهایی وجود دارند که ما امیدواریم هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت اثرگذار ظاهر شوند.
گولدبرگ در حال حاضر حداقل دو راه برای ورود روباتها به منظور کنترل ویروس ابولا و ممانعت از گسترش آن در طی ۳ تا ۶ ماه آینده در ذهن دارد. راه اول، استفاده از روبات‌هایی است که به کمک واقعیت مجازی کنترل می‌شوند؛ این روباتها به لطف دوربین‌ها و صفحه‌نمایش خود به پزشکان کمک خواهند کرد تا از راه دور به معاینه‌ی بیمار پرداخته و علائم ویروس را در وی تشخیص دهند. این روش در مرحله‌ی تشخیص می‌تواند موثر واقع شود.
شرکت InTouch Health در کالیفرنیا به تولید روبات‌های متکی بر واقعیت مجازی مشغول است که هم‌اکنون نیز در تعدادی از بیمارستان‌ها به خدمت گرفته شده‌اند؛ هرچند این روباتها همان عملکرد فاز تشخیص را برعهده دارند اما نمونه‌های فعلی تا کنون در مقابل ویروس ابولا به کار نرفته‌اند.
زمانی که شما تلاش کنید به معاینه و تشخیص بیماری در شخص بپردازید، نکات ظریف بسیاری را باید مد نظر قرار دهید. در این حالت لازم است موارد مورد نظر را از زاویه‌های مختلف مورد مشاهده قرار داده، به قسمت‌های مختلف بدن بیمار نگاه کنید و حتی گاهی با دستان خود مداخله کرده و واکنش بدن شخص را تحت نظر بگیرید. در این حالت لازم است امکان نگاه کردن از فاصله‌ی نزدیک‌تر و حتی لمس وجود داشته باشد. بنابراین به همین علت است که تحقیقات بسیاری در دست انجام بوده تا سرانجام به اجرای این موارد از فاصله‌ی دور دست یابیم.
گولدبرگ همچنین کاربرد روباتها را در موارد عمومی‌تری نظیر تمیز کردن محیط و اجرای عملیات ضدعفونی نیز می‌داند. اما در این میان یک مانع اساسی نیز وجود دارد که باید در وحله‌ی اول بر آن غلبه کرد: اغلب روباتها از چرخ برای حرکت بهره می‌برند که خود این چرخ‌ها به سرعت به آلودگی‌های محیط آغشته می‌شوند.
گولدبرگ در این خصوص چنین توضیح می‌دهد که «ما در واقع نمی‌دانیم چگونه بر این مساله فائق آییم. این ماشین‌ها از اجزای متحرک بسیاری برخوردار هستند. بنابراین اگر وضع به همین قرار باشد باید روباتها را یک بار مصرف فرض کرده و آن‌ها را پس از اجرای هر وظیفه‌ای بیرون بیاندازیم.»
گولدبرگ انتظار دارد تا چند سال دیگر شاهد اجرای آزمایشات روتین در آزمایشگاه‌ها توسط روباتها باشیم تا محققان فرصت بیشتری برای مطالعه بر روی خود بیماری‌هایی نظیر ابولا داشته باشند. اما در مرحله‌ی اول این مهندسان هستند که باید توانمندی روباتها را بهبود بخشند تا بتوانند اشیای شفاف را درک کنند. تمام شیشه آلات مورد استفاده در آزمایشگاه‌ها نظیر لوله‌های آزمایش و اسلایدها در حال حاضر موجب گیج شدن روباتها می‌شود.
دومین راهی که به عقیده‌ی گولدبرگ، روباتها می‌توانند در مبارزه‌ی بلند مدت با ابولا نقش داشته باشند، جایگذاری یک دستگاه تزریق درون آن‌هاست تا به کمک آن بتوانند به نمونه‌گیری خونی یا تزریق سروم بپردازند. تکنولوژی در حداقل حالت خود می‌تواند از وارد کردن چندباره‌ی سوزن به بدن بیمار به منظور یافتن رگ مناسب جلوگیری کند.
ما از فناوری تصویربرداری جدیدی استفاده می‌کنیم که امکان یافتن رگ مناسب را به شیوه‌ای دقیق‌تر فراهم می‌کند. همچنین از یک دستگاه روباتیک نیز برای جایگذاری صحیح‌تر سوزن بهره خواهیم برد.
گولدبرگ می‌گوید با توجه به این مساله که ممکن است تا ایفای نقش گسترده‌ی روباتها در مبارزه با ابولا چند سال فاصله داشته باشیم، وی نگاه خود را به فراتر از این بحران دوخته تا برای مقابله با بحران بعدی با آمادگی بیشتری حاضر شویم.
