آلفابت مطالعه پزشکی بزرگی را آغاز کرده است

اولین ۱۰ هزار نفر داوطلب به‌زودی وارد آزمایشگاه‌های دانشگاه‌های استنفورد و دوک می‌شوند و خود را در عرض دو روز تحت آزمایش‌های گوناگون قرار می‌دهند. آن‌ها نمونه خون برای تجزیه دی‌ان‌ای و نمونه‌ی مدفوع را برای شناسایی باکتری در اختیار محققان قرار می‌دهند. به‌علاوه، الکتروکاردیوگرام و اشعه ایکس از سینه آن‌ها گرفته می‌شود و در یک ارزیابی روانشناسی نیز شرکت می‌کنند. از شرکت‌کنندگان پرسیده خواهد شد که آیا مایلند اطلاعات الکترونیکی سلامت و بیمه خود را در اختیار محققان قرار دهند یا نه و ممکن است در آینده از آن‌ها خواسته شود که اطلاعات موبایل،‌ پیام کوتاه و فعالیت خود در شبکه‌های اجتماعی را در اختیار محققان قرار دهند. به همه شرکت‌کنندگان یک سنسور خواب و یک ساعت هوشمند مخصوص داده می‌شود که توانایی اندازه‌گیری ضربان قلب،‌ عرق و گام‌های شخص را دارد. آن‌ها باید به مدت چهار سال از ساعت هوشمند و سنسور خواب استفاده کنند.

این مطالعه از ۱۹ آوریل آغاز شده است و می‌تواند شروعی برای استفاده مناسب از داده‌های بیومتریک باشد. این مطالعه همچنین اولین تست عمومی جدی Verily Life Sciences است که قبلا با عنوان گوگل لایف ساینس شناخته می‌شد. اگر چه در حال حاضر Verily از گوگل جدا شده است، اما همان هدف گوگل، جمع‌آوری و ساماندهی اطلاعات آنلاین را دنبال می‌کند. Verily قصد دارد اطلاعات مرتبط با بدن ما را جمع‌آوری کند تا بتوان بر اساس آن‌ها تصمیمات بهداشتی بهتری گرفت.

گرچه این هدف ممکن است بلندپروازانه به نظر برسد؛ اما در مقایسه با زمانی که بخشی از گوگل بود، فروتنانه است. سال‌ها پیش، هدف بخش بیوتکنولوژی ساخت لنزهای تشخیص گلوکز و اسکنری جامع برای بدن بود. این اهداف تنها در آزمایشگاه باقی ماندند. برخی از کارمندان سابق عنوان می‌کنند که نام داخلی این بخش Panacea (معادل نوش دارو در ادبیات اساطیری یونان) بود، اما همه‌چیز به دست فراموشی سپرده شد.

اندی کنراد، مدیر عامل Verily می‌گوید: «ما رشد کردیم.» این  متخصص ژنتیک‌ میان‌سال که از تی‌شرت‌های سیلیکون ولی و جالباسی‌های شلخته ایام جوانی استفاده می‌کند، واژه‌های تخصصی زیادی، از جمله مون‌شات، لغت مورد علاقه گوگل را رها کرده است. Verily هم مثل دیگر شرکت‌های آلفابت استفاده از واژه مون‌شات را متوقف کرده است. به گفته‌ی کنراد، آنچه نسل بعدی تکنولوژی لازم دارد، تعریف هدف و سپس کار سخت و طاقت‌فرسای روزانه است. او می‌گوید:

اگر یک پروژه مون‌شات را از نزدیک بررسی کنید،‌ می‌بینید که مردی در حال کوبیدن میخ است و زنی سیم‌کشی می‌کند.

حال زمان خوبی برای Verily است که بسیاری از وعده‌های خود مانند شکست مام طبیعت را رها ‌کرده است و نشان از بلوغ دارد. رسوایی‌ها در شرکت تست خون Theranos و شرکت بیمه آنلاین Zenefits باعث شده است که سرمایه‌گذاران و رگولاتورها نسبت به ادعاهای جسورانه در صنعت سلامتی بدبین باشند. از طرف دیگر اپل، مایکروسافت و سامسونگ در حال آزمایش هوش مصنوعی، آنالیز داده و گجت‌های پوشیدنی در این زمینه هستند و سرمایه‌گذاران ریسکی به کمپانی‌ها پول تزریق می‌کنند که جدیت خود را نشان داده باشند.

Verily از جمله این شرکت‌ها است. شرکت سرمایه‌گذاری سنگاپوری Temasek Holdings Ltd، حدود ۸۰۰ میلیون دلار در این شرکت سرمایه‌گذاری کرده است و بدین ترتیب، Verily دیگر نیازی به پول شرکت مادر خود ندارد. دیگر منابع مالی Verily از قراردادهایی با شرکت‌های بزرگ داروسازی همچون GlaxoSmithKline، نوارتیس، جانسون و جانسون، بایوژن و دکس‌کام تأمین می‌شود. این همکاری‌ها باعث شده است که پذیرش Verily در میان شرکت‌های سیلیکون ولی آسان‌تر شود و در آینده نیز ممکن است به تسریع تولید محصولاتش کمک کند.

البته هنوز راه زیادی تا رسیدن به بسیاری از اهداف وجود دارد. رابرت کلیف، کارمند سابق سازمان غذا و داروی آمریکا و یکی از طراحان مطالعه Baseline، اقدام Verily در تمرکز بر داروهای پیشگیری‌کننده را تحسین می‌کند؛ اما هشدار می‌دهد که هنوز تا موفقیت راه طولانی در پیش است. کلیف می‌گوید:

گاهی اوقات، افراد سیلیکون ولی نسبت به پیچیدگی صنعت پزشکی ساده‌لوح هستند. کار در این زمینه بسیار سخت‌تر از آن چیزی است که تصور می‌کنند.

اشتباه‌های متعدد Verily در ابتدای کار نشان از چالش‌های پیش رو دارد. گوگل لایف ساینس در سال ۲۰۱۲ شروع به کار کرد و اولین پروژه آن عنبیه (Iris) نامیده می‌شد. برایان اتیس و بابک پرویز که در آن زمان در آزمایشگاه‌های گوگل ایکس کار می‌کردند، سنسور کوچکی برای اندازه‌گیری گلوکز ساختند که درون یک لنز تماسی جا می‌شد. کنراد در سال ۲۰۱۳ به گوگل پیوست. گوگل در آن سال در حال استخدام ده‌ها محقق برجسته بایوتک از دانشگاه‌ها، شرکت‌ها و سازمان‌های فدرال بود. در آن زمان، گوگل لایف ساینس برای هر موقعیت شغلی با پنج نفر مصاحبه می‌کرد.

Verily در حال حاضر در مرکز بایوتک در جنوب سان‌فرانسیسکو قرار دارد. این شرکت در محل سابق شرکت Onyx Pharmaceuticals مستقر شده است و ۵۰۰ نفر در این مکان کار می‌کنند. اتاق‌های کنفرانس نام قسمت‌های گمنام بدن را دارند.

کنراد زمانی مدیرعامل شد که بخش لایف ساینس از گوگل جدا شد و تحت پوشش آلفابت قرار گرفت. اندکی بعد نام Verily برای بخش لایف ساینس انتخاب شد. تا آن زمان، بخش Alcon شرکت نوارتیس امتیاز لنز تماسی Iris را برای توسعه بیشتر خریده بود و کنراد اعلام کرده بود که در حال کار کردن روی یک دستگاه شبیه فیلم استار ترک با نام Tricorder است که با اسکن نانوذره‌هایی که به بدن تزریق شده‌اند، سلامتی یک فرد را بررسی می‌کند.

مشکلات هر پروژه به‌زودی آشکار شد. مدل تجاری لنز تماسی متوقف شد، چون اندازه‌گیری گلوکز با استفاده از اشک‌ با اندازه‌گیری‌های معمول همخوانی نداشت. مشکل Tricorder این است که هنوز نانوذره‌های کاربردی در خارج از آزمایشگاه ،تولید نشده است. نانوذره‌هایی که محققان Verily خریده‌اند، در بدن موجودات زنده کار نمی‌کنند، پس آن‌ها مجبورند نانوذره‌های خود را تولید کنند.

Alcon از پیشرفت خود در زمینه لنز تماسی راضی است؛ اما از دادن هرگونه برنامه زمانی برای انجام آزمایش‌های کلینیکی خودداری می‌کند. در حال حاضر، Alcon و Verily در حال کار روی لنز‌هایی هستند که بسته به اینکه شخص به کجا و چه چیزی نگاه می‌کند، فوکوس را تغییر می‌دهند. این بار نیز برنامه زمانی مشخص برای عرضه یا آزمایش وجود ندارد.

مشکل دیگر، شیوه مدیریتی بوالهوسانه‌ی کنراد است. بسیاری از کارمندان Verily در همان سال اولی که این شرکت زیرمجموعه آلفابت شد، آن را ترک کردند، چون کنراد پروژه‌هایی را شروع می‌کرد که بیشتر تزیینی بودند تا کاربردی و همچنین مسئولیت کارمندان را با توجه به نظرات ناگهانی در جلسات تغییر می‌داد. ماه آگوست سال گذشته، زمانی که Verily اعلام کرد قرار است روی حوزه جدید سرطان‌شناسی با استفاده از سیستم دفاعی بدن (Immuno-oncology) کار کند، بسیاری از کارمندان حیرت‌زده شدند. کرولاین ونگ، سخنگوی Verily اعلام کرد که این شرکت متخصصانی در این زمینه قبل از آگوست استخدام کرده است و به‌سرعت در این زمینه پیچیده حرکت می‌کند. بیل ماریس یکی از سرمایه‌گذاران که از نزدیک با کنراد کار کرده استT در مورد او می‌گوید:

او به برنده شدن علاقه دارد و زمانی که لازم باشد، از ایجاد تغییر ابایی ندارد.

در کوتاه‌مدت، Verily قصد دارد نسخه‌ای از دستگاه اندازه‌گیری گلوکز خود را روانه بازار کند. این دستگاه لنز تماسی نیست، ولی به‌اندازه کافی کوچک است. این محصول کوچک‌تر از مدلی است که شرکت Dexcom، شریک Verily، برای بیماران دیابت نوع یک روانه بازار کرده است و اگر بیمه هزینه آن را پوشش ندهد، هزاران دلار قیمت خواهد داشت. نسخه کوچک‌تر آن که برای دیابت نوع ۲ خواهد بود، سال ۲۰۲۰ عرضه خواهد شد. البته فروش آن دشوار خواهد بود‌، چون دیابت نوع ۲ خطر جانی ندارد. اما اوتیس می‌گوید این شرکت در حال کار روی نسخه ارزان‌تر این محصول است. شرکت Dexcom از اظهارنظر در این مورد خودداری کرد.

اگر Verily و شرکایش بتوانند محصولات خود را به بازار عرضه کنند، قدم بعدی راضی کردن مشتریان برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات کل بدنشان است. حتی اگر Verily اطلاعات را ذخیره نکند و به آن نگاه نیندازد، قانع کردن مشتریان دشوار خواهد بود. مطالعه Baseline بدون هزینه اداری حدود ۳۰۰ میلیون دلار هزینه خواهد داشت. Verily از اظهارنظر در این مورد خودداری کرد.

مسئله اساسی این است که Verily تا چه اندازه می‌تواند اطلاعات را نگهداری کند که کاربران اذیت نشوند. در جلسه‌ای که در ماه مارس برای بهبود دستبند سلامتی Baseline برگزار شد، اوتیس از همکارانش خواست راهی بیابند که بتوان رفتار بیمار را پیش‌بینی کرد. به‌عنوان مثال، ساعت هوشمند بتواند پیش‌بینی کند چه زمانی یک بیمار قصد مصرف قرص‌هایش را دارد. دیوید هه، مدیر بخش فنی، می‌گوید ساعت هوشمند می‌تواند برای پیش‌بینی رفتار بیمار به صحبت‌های او گوش دهد. توشار پارلیکار، مدیر محصول در این زمینه می‌گوید:

من موضوع را شنیدم و این نقض مسلم حریم خصوصی است. من نمی‌توانم چنین ویژگی را در محصول نهایی قرار دهم. تنها می‌توانیم به آن‌ها بازخورد دهیم تا تشویق شوند.

ساعت هوشمند می‌تواند به‌جای گوش دادن به صحبت‌های بیمار، در ساعت‌های مصرف قرص بلرزد یا به بیماران در ازای گزارش در‌باره مصرف دارویشان، مانند بازی‌های کامپیوتری مدال یا امتیاز بدهد.

تام اینسل که پس از ۱۳ سال کار در انستیتو ملی سلامت ایالات متحده به Verily پیوسته است، می‌گوید گروه او علاقه‌مند به بررسی نحوه استفاده از گوشی هوشمند است تا بتوانند زمان آغاز افسردگی را تشخیص دهد. او می‌گوید  وقتی بسیاری از شرکت‌ها این داده‌ها را برای تبلیغات می‌فروشند؛،چرا نتوان از آن‌ها برای بهبود سلامتی استفاده کرد؛ به شرطی که تیم او بتواند کنترل کند که چه کسی به داده‌ها دسترسی داشته باشد. اینسل می‌گوید:

ما باید اعتماد را اولویت اول در نظر بگیریم، چون این کار ناخوشایند است.