دارپا برای ارتباط مستقیم مغز با کامپیوتر، ۶۵ میلیون دلار هزینه می‌کند
به‌عنوان بخشی از برنامه مهندسی سیستم عصبی (NESD)، دارپا (سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته‌ی دفاعی) پنج گروه پژوهشی آکادمیک و یک شرکت کوچک در شهر سن خوزه را برای اهداف خود پشتیبانی مالی خواهد کرد.
تیم دانشگاه براون، به دنبال طراحی یک رابط است که شبکه گسترده‌ای از بافت‌های عصبی را شکل می‌دهد، این رابط در قالب ایمپلنت در بالای قشر مغزی جایگذاری می‌شود. ساخت چنین رابطی برقراری ارتباط به‌صورت بلادرنگ با مغز را ممکن می‌کند. این رابط عصبی، امکان درک فرایند پردازش‌های مغزی و رمزگشایی زبان گفتاری را به محققان خواهد داد. پردازش‌های مغزی به‌قدری پیچیده و غیرارادی هستند که هنوز برای محققان ناشناخته‌اند.
چهار تیم از شش تیمی که این بودجه تحقیقاتی را دریافت کرده‌اند، علاقه‌مند به تحقیق در مورد فرایند درک بصری مغز هستند و دو تیم باقی‌مانده در مورد عملکرد ادراک شنوایی و سخنوری تحقیق خواهند کرد. شرکت پاراردرومیکز، با دریافت ۱۸ میلیون دلار بودجه مالی، همانند تیم دانشگاه براون، به دنبال توسعه پروتزی است که توانایی رمزگشایی و تفسیر گفتار داشته باشد.
دریافت‌کنندگان این جایزه مالی دارای فهرست بلندی از اهداف هستند. دارپا به دنبال ایمپلنت عصبی با وضوح بالا است که توانایی ضبط سیگنال‌های یک میلیون نورون در واحد زمان را داشته باشد. در ابتدای فهرست اهداف تعیین‌شده، دارپا به دنبال آن است که این ایمپلنت، توانایی ارتباط دوطرفه (دریافت و ارسال سیگنال) داشته باشد. در نهایت این پکیج باید در اندازه دو سکه‌ای باشد که روی یکدیگر قرار گرفته‌اند.
فیلیپ آلولدا، مدیر برنامه NESD، در بیانیه‌ای اعلام کرد:
با افزایش ظرفیت رابط‌های پیشرفته عصبی، در جهت پردازش هم‌زمان بیش از یک میلیون نورون، پروژه NESD قصد دارد ارتباطات دوطرفه با مغز را گسترش دهد. این پروژه به درک ما از زیست‌شناسی، پیچیدگی و عملکرد مغز کمک خواهد کرد.
در طول این دوره چهارساله، تیم‌های تحقیقاتی در هماهنگی با FDA (اداره مواد غذایی و دارویی ایالات متحده آمریکا)، الزامات ایمنی نصب ایمپلنت دارپا روی مغز انسان را تهیه خواهند کرد.
دارپا به دنبال ایمپلنت عصبی با وضوح بالا است که توانایی ضبط سیگنال‌های یک میلیون نورون در واحد زمان را داشته باشد
فناوری یادشده که شاید نام آن را باید رابط کاربری کامپیوتر و مغز (Brain-computer interface) گذاشت، دنیای جدیدی به روی انسان‌ها باز خواهد کرد؛ از بهبودی آسیب‌های مغزی گرفته تا تایپ مستقیم پیام‌های واتس‌اپ، تنها با فکر کردن به آن‌ها. با سرازیر شدن بودجه به سمت فناوری‌های این‌چنینی، نباید چالش‌های پیش روی توسعه این فناوری را فراموش کرد؛ چگونه می‌توان سخت‌افزاری در این اندازه کوچک طراحی و در زندگی روزمره از آن استفاده کرد؟ حریم خصوصی تبدیل به کابوس خواهد شد، چگونه می‌توان فناوری را که مستقیم با مغز در ارتباط است، امن کرد؟
نظر شما چیست؟ پروژه‌های این‌چنینی چه تأثیری در زندگی آینده بشر خواهد داشت؟ آیا شما حاضر خواهید شد از چنین تکنولوژی استفاده کنید؟