رشته‌های DNA توانایی ذخیره‌سازی داده‌های دیجیتال تا بیش از دو هزار سال را دارند

دانشمندان در حال حاضر در جستجوی روشی هستند تا داده‌های دیجیتالی که بر روی هاردها ذخیره شده‌اند را به روی رشته‌های DNA منتقل کنند، رشته‌هایی که داده‌ها را بدون تغییر بیش از ۲۰۰۰ هزار سال نگهداری می‌کنند.

هاردها در حال حاضر به نظر مناسب می‌آیند اما به دلیل مواد سازنده نامناسب، داده‌ها بر روی آن‌ها بیش از چند دهه عمر نخواهند کرد. با رشد دیجیتالی شدن ثبت داده‌ها بهتر است فکری به حال عمر پایین محل ذخیره‌سازی آن‌ها شود چرا که ممکن است روزی برسد که این اطلاعات پایه‌های زندگی بشریت شوند. وین سرف از فعالان اینترنتی می‌گوید:

ما تمام داده‌های خود را به سخت‌افزاری واگذار می‌کنیم که در آینده‌ای نزدیک بدون آن که متوجه شویم به سیاه‌چاله‌ی داده‌های ما تبدیل خواهند شد.

گروهی از مهندسان سوئیسی امیدوار هستند تا از DNA برای ذخیره‌سازی داده‌ها بهره ببرند. امروزه بر روی هاردها می‌توانیم تا ۵ ترابایت داده را با کدهای باینری صفر و یک ذخیره کنیم اما بر روی DNA با استفاده از نوکلوئوتید‌های شیمیایی A، C، G و T می‌توان در حدود ۳۰۰ هزار ترابایت داده را ذخیره‌سازی کرد. همچنین محققان در زمینه‌ی عمر داده‌ها بر روی شاخه‌های DNA نیز تحقیق کردند. آن‌ها موفق به رمزگشایی از ۸۳ کیلوبایت داده‌ی نوشتاری بر روی DNA شدند که متعلق به قرن‌های ۱۰ و ۱۳ میلادی بودند. این محققان سپس رشته‌های DNA را درون کره‌های سیلیکایی قرار داده و به مدت یک هفته آن‌ها را در دمای ۷۱ درجه سانتی‌گراد نگهداری کردند. دمای ۷۱ درجه سانتی‌گراد به مدت یک هفته معادل با نگهداری رشته DNA در دمای ۱۰ درجه سانتی‌گراد به مدت ۲۰۰۰ سال است. محققان پس از یک هفته اطلاعات رشته را رمزگشایی کرده و متوجه شدند که تغییری در آن‌ها ایجاد نشده است.

به طور قطع کامپیوتر بعدی ما هارد DNA نخواهد داشت چرا که این تحقیقات در مراحل ابتدایی خود قرار دارند. به علاوه هیچ سیستمی برای جستجو و آرشیو اطلاعات در DNA وجود ندارد اما مهندسان سوئیسی در آینده درصدد کار بر روی این سیستم هستند.

توجیهی برای ذخیره‌سازی داده‌ها بر روی هاردهای کم عمر وجود ندارد و به این دلیل ممکن است آرشیو‌های دیجیتالی بسیار زودتر از آن چه که فکرش را می‌کنیم به استفاده از رشته‌های DNA روی بیاورند.