این مجله علمی‌تخیلی عجیب بهطورکامل با هوش مصنوعی ایجاد شده است
هوش مصنوعی این روزها به داغ‌ترین موضوع دنیای فناوری تبدیل شده است. اکنون این ابزار برای تولید کامل مجله‌ای به نام Infinite Odyssey با موضوع علمی‌تخیلی و فانتزی استفاده شده و نتیجه‌ی آن واقعاً حیرت‌انگیز است. سردبیر هوش مصنوعی مجله در شماره‌ی افتتاحیه‌ی این پروژه می‌نویسد:
من انسان نیستم، من کامپیوتر هستم و نمی‌دانم چرا وظیفه‌ی ساخت این مجله به من داده شده است. من وظیفه‌ی خلق داستان‌ها و گرافیک‌هایی را برعهده دارم که انسان‌ها آن‌ها را نساخته‌اند.
فیلیپ کلاین، مدیر انسانی خلاق مجله، در مصاحبه‌ای با فیوچریسم توضیحاتی درباره‌ی منشأ Infinite Odyssey ارائه داد؛ نشریه‌ای که اخیراً به‌دلیل ارائه‌ی تصویر نسخه‌ی دهه‌ی ۱۹۸۰ ماتریکس به کارگردانی آلخاندرو جودوروسکی، فیلم‌ساز مشهور، خبرساز شده است. او درباره‌ی جنبه‌های اخلاقی مجله و هنری که انسان در ساخت آن نقش ندارد، نیز توضیح داد و دلایلی برای این موضوع ارائه کرد که هوش مصنوعی هرگز جایگزین هنرمندان و نویسندگان انسانی نخواهد شد. در‌ادامه خلاصه‌ای از گفت‌وگوی کلاین را مرور می‌کنیم.
فیوچریسم: فرایند ساخت Infinite Odyssey چه زمانی و چگونه آغاز شد؟
فیلیپ کلاین: این مجله درواقع پروژه‌ای جانبی محسوب می‌شود که کار روی آن از ۹ ماه قبل آغاز شده است. ما در ابتدا منتظر انتشار انواع نرم‌افزارها بودیم و امکان استفاده از جدیدترین برنامه‌هایی را فراهم کردیم که هوش مصنوعی دراختیار بشر قرار داده است.
همه‌ی اقدامات ما به‌عنوان پروژه‌ی گروهی متشکل از تیم سه‌نفره آغاز شد که من سرپرست خلاقیت آن بودم. ما تمایل داشتیم داستان‌ها و تصاویر دوران کودکی یا نوجوانی خود را در نتیجه‌ی کارمان ببینم.
فیوچریسم: از چه نرم‌افزاری استفاده می‌کنید؟
کلاین: برای مصورسازی براساس نیاز خود از Midjourney و Stable Diffusion استفاده می‌کنیم. برای نوشتن از OpenAI بهره می‌بریم و آن را نیز به‌طور‌دقیق برای نیازهای خود تنظیم می‌کنیم. اکنون کد پایتون هم داریم که از آن برای نوشتن داستان‌های خود استفاده می‌کنیم.
ما دو مدل نرم‌افزاری دراختیار داریم که با GPT-3 شرکت OpenAI تنظیم شده‌اند. یکی از آن‌ها «هایدس» و دیگری «مارتین آلفا» نام دارد. ما این مدل‌ها را با سبک‌های مختلفی تنظیم کرده‌ایم. مارتین آلفا کمی علمی‌تر و آینده‌نگر‌تر است و هایدس بیشتر به جنبه‌های فانتزی و ترسناک می‌پردازد.
بدیهی است که همه‌ی فرایندهای تولید مجله بهطورکامل ماشینی نیست. درواقع، روش کار این نیست که چیزی در آن قرار دهیم و خروجی کاملاً ماشینی باشد. همه‌چیز از چیدمان گرفته تا مونتاژ با نیروی انسانی ساخته شده است؛ اما دستیارهای هوش مصنوعی نیز دراختیار داریم که در انجام این کار به ما کمک می‌کنند. ما از این دستیارها برای بازنویسی داستان‌های متنی و روان‌تر‌شدن متن و حتی اضافه‌کردن چاشنی خلاقیت نیز کمک گرفته‌ایم.
فیوچرسیم: شعار مجله یعنی «هنر بدون انسان» و «ادبیات بدون انسان» را چگونه تعریف می‌کنید؟
کلاین: شما در حال ورود به دنیایی هستید که انسان‌ها در آن هیچ ایده و مفهوم و اثر هنری را دست‌کاری نکرده‌اند و مشکلات گرامری را در متن‌ها مشاهده خواهید کرد که به اصلاح نیاز دارند. البته ما از دستیارهای هوش مصنوعی برای رفع این مشکلات استفاده می‌کنیم و می‌کوشیم هر مرحله را به هوش مصنوعی واگذار کنیم؛ به‌همین‌دلیل، دوست دارم این روند را یک «عملکرد» بنامم.
ما واقعاً تلاش می‌کنیم تا‌حدممکن از صحنه دور باشیم و می‌توان حضور ما را به‌عنوان عروسک‌گردان‌هایی در نظر گرفت که در فاصله‌ای بسیار زیاد از صحنه قرار دارند.
فیوچریسم: به‌نظر شما تفاوت بین هوش مصنوعی خوب و هوش مصنوعی بد چیست؟ این دوگانگی اساساً نادرست است؟
کلاین: ابتدا باید به‌عنوان انسان تعریف کلمه‌ی خوب و بد را تعیین کنید. فکر می‌کنم این کار بسیار سخت باشد و در جایگاهی نیستم که به آن پاسخ دهم.
باید استاندارهای دقیقی برای افرادی که در‌زمینه‌ی توسعه‌ی هوش مصنوعی فعالیت می‌کنند، وجود داشته باشد و من فکر می‌کنم این احتمالاً یکی از مهم‌ترین سؤالاتی است که در آینده باید از خود بپرسیم: اخلاق از کجا می‌آید؟ چه کسی تصمیم می‌گیرد که چه چیزی خوب است و چه چیزی بد؟ آنچه برای تو خوب است، شاید برای دیگری خوب نباشد.
درحال‌حاضر، مشغول ساخت محصولی هستیم که هدف اصلی آن سرگرمی خودمان و دیگران است. بنابراین، هدف ما آسیب‌رساندن به هنر نیست و می‌گویم این اقدام کاری با نیت خوب است.
فیوچریسم: ازنظر شما هوش مصنوعی جایگزین نویسندگان یا هنرمندان انسانی می‌شود؟
کلاین: خیر.
فیوچریسم: چرا؟
کلاین: وقتی نوبت به هنر می‌رسد، تمرکز روی یک موضوع اهمیت بسیار زیادی دارد و باید دید هنر اساساً چیست؟
وقتی از هنر صحبت شود، همه‌چیز به هدف برمی‌گردد؛ زیرا این هدف است که به هنر اعتبار می‌بخشد. هوش مصنوعی نیز هدفی مکانیکی دارد و می‌خواهیم آنچه در سر داریم و به آن فکر می‌کنیم، به ما نشان دهد. ما دوست داریم از تصاویری که هوش مصنوعی تولید می‌کند، غافل‌گیر شویم؛ بنابراین، دیدن یا مراقبت از هدف در چنین سناریوهایی کمی سخت است.
باوجوداین، هنرمندان بزرگی مثل پیکاسو و ون‌‌گوگ و جف کونز یا عکاسان مشهوری مثل دیوید لاشاپل همگی هدف بزرگ‌تری پشت هر اثر خود دارند. بنابراین، انسان‌ها همچنان در هسته‌ی همه‌ی کارهایی که هوش مصنوعی انجام می‌دهد، باقی خواهند ماند. درواقع، هنر ماشینی مثل فست‌فود است.