LCD یا OLED؟ کدام تکنولوژی صفحه‌ نمایش برای تلویزیون‌ها بهتر است؟

LCD یا OLED؟ این سوال که تا چند سال پیش به صورت LCD یا پلاسما مطرح می‌شد، از آن دست سوال‌های دوقطبی مثل اندروید یا iOS، پپسی یا کوکاکولا و اکس باکس یا پلی‌استیشن است. با این تفاوت که برای پاسخ دادن به این سوال، نظر شخصی و سلیقه کمتر مطرح است (به اصطلاح، موضوع انتخاب کمتر "سابجکتیو" است) و می‌توانیم با بررسی‌های دقیق کمی و کیفی به این سوال پاسخ دهیم.

سال ۲۰۱۵ نسل جدیدی از تلویزیون‌ها با آخرین تکنولوژی‌ نمایشگر روانه‌ی بازار شدند. از این میان می‌توان به تلویزیون‌های غول‌پیکر OLED (که بیشتر به اثری هنری شباهت داشتند)، و LCDهایی با تکنولوژی نقاط کوانتومی، تیرگی موضعی (Local Dimming)، طیف رنگ (Color Gamut) وسیع، رزولوشن 4K و بهره‌مندی از صفحات منحنی اشاره کرد.

برای بررسی بهتر تکنولوژی‌های جدید تلویزیون‌های OLED و LCD، دیسپلی‌میت دو تلویزیون پرچمدار سال ۲۰۱۵ را در آزمایشگاه‌های پیشرفته‌ی خود مورد بررسی قرار داده و نتایج آن را در اختیار گیزمودو گذاشته است. در این آزمایش از تلویزیون‌های OLED ال‌جی مدل 65EG9600 و تلویزیون LCD سامسونگ مدل UN65JS9500 استفاده شده است. هر دو این تلویزیون‌ها ۶۵ اینچ، 4K و منحنی هستند.

استاندارد محتوای دوگانه

درحالی که هر دوی این تلویزیون‌ها از آخرین تکنولوژی نسل جدید برخوردارند، محتوای مصرفی که با رزولوشن 4K و حیطه‌ی رنگ (Gamut) گسترده تولید شده باشند هنوز بسیار کمیاب هستند. در سال ۲۰۱۵ بیش از ۹۹ درصد محتوای در دسترس برای مصرف کنندگان رزولوشن Full HD و حیطه‌ی رنگ sRGB داشتند. پس اینکه تلویزیون‌های 4K قادر باشند محتوای فول اچ‌دی قدیمی را هم با کیفیت عالی به نمایش بگذارند یک امر ضروری است. محتوی Full HD حال حاضر شامل تصاویر تلویزیونی (چه کابلی و چه ماهواره‌ای)، دیسک‌های بلو-ری، دوربین‌های دیجیتال و محتوای اینترنتی می‌شود که اکثر آن‌ها رزولوشن 1080p داشته و از حیطه‌ی رنگ استاندارد sRGB / Rec.709 استفاده می‌کنند. سال‌ها طول خواهد کشید تا محتوای جدید با رزولوشن 4K و حیطه‌ی رنگ DCI تولید شود. بنابراین در این آزمایش‌ها توانایی نمایش محتوای Full HD متداول امروزی توسط این تلویزیون‌ها هم بررسی شده است.

چیزی به اسم تلویزیون LED وجود ندارد!

هنوز هم سردرگمی زیادی بین مصرف کنندگان برای انتخاب بین تلویزیون LED و OLED وجود دارد. اولین چیزی که باید روشن شود این است که "تلویزیون LED" تنها یک عبارت گمراه کننده است که توسط تیم‌های بازاریابی خلق شده است. در حقیقت چنین تلویزیون‌هایی وجود خارجی ندارند. تلویزیون‌هایی که به آن‌ها LED گفته می‌شود در واقع فقط تلویزیون‌های LCD هستند که نور زمینه‌ی آن‌ها توسط LEDهای سفید تامین می‌شود. عبارت LED در این تلویزیون‌ها تنها مربوط به نحوه‌ی تامین نور پس زمینه (Backlit) می‌شود، نه چیزی بیشتر! در حالی که OLEDها تکنولوژی کاملاً متفاوتی دارند که در آن اصلاً از نور پس‌زمینه استفاده نمی‌شود. متاسفانه بسیاری از مردم فکر می‌کنند که یک تلویزیون LED در خانه‌شان دارند، در حالی که تلویزیون آن‌ها در واقع LCD است. 

مروری بر تلویزیون‌های قدیمی و جدید و استاندارهای مربوط به آن‌ها

اگر تلویزیون نسبتاً جدیدی دارید که طی ۵ سال گذشته آن را خریداری کرده باشید، به احتمال زیاد یک تلویزیون LCD یا پلاسمای تخت با رزولوشن Full HD یا 1920×1080 پیکسل و استاندارد رنگ sRGB / Rec دارید. اندازه‌ی صفحه‌ی تلویزیون‌های جدید مرتباً در حال افزایش است، بطوریکه تلویزیون‌های پرچمدار جدید معمولاً ۶۰ اینچی هستند. بسیاری از تلویزیون‌های جدید اندکی انحنا نیز دارند که در ادامه مزیت این نوع صفحات را توضیح خواهیم داد.

از تلویزیون‌های قدیمی که بگذریم به تلویزیون‌های جدید با رزولوشن Ultra HD یا 3840×2160 پیکسل می‌رسیم که به 4K هم مشهور هستند. این تلویزیون‌ها رزولوشنی دوبرابر Full HD داشته و تعداد پیکسل‌هایشان هم ۴ برابر آن است. حیطه‌ی رنگ جدید که (DCI (Digital Cinema Initiative نام دارد طیف رنگی ۲۶ درصد وسیع‌تری نسبت به استاندارد فعلی حیطه‌ی رنگ sRGB / Rec.709 ارائه کرده و از رنگ‌های قرمز و سبز اشباع شده‌تری برخوردار است. نکته‌ی مهمی که در اینجا باید به آن توجه داشت این است که تلویزیون‌های Ultra HD نمی‌توانند رزولوشن یا حیطه‌ی رنگ محتواهای غیر UHD و قدیمی را افزایش دهند. این مسئله را نیز در ادامه به تفصیل بررسی خواهیم کرد.

در تصویر زیر حیطه‌ی رنگی sRGB را درمقایسه با DCI مشاهده می‌کنید.

آخرین تکنولوژی تلویزیون‌های OLED

OLEDها (یا LEDهای ارگانیک) قطعات نازک و جامدی هستند که نور رنگی را مستقیماً تابش می‌دهند. نمایشگرهای OLED به سرعت در حال بهبود هستند و سایز صفحات، روشنایی و بهره‌وری مصرف انرژی آن‌ها مرتباً در حال افزایش است. آن‌ها احتیاجی به نور زمینه و قطعات نوری اضافی ندارند و در نتیجه به طرز قابل توجهی نازک‌تر (ضخامت ۵ میلی‌متر در مدل‌های ۶۵ اینچی) و سبک‌تر از نمایشگرهای LCD هستند. در آزمایش ما تلویزیون LCD سامسونگ ۵۲ درصد از تلویزیون LED ال‌جی سنگین‌تر بود. همچین تولید صفحات منحنی با استفاده از OLED بسیار آسان‌تر از صفحات LCD است.

صفحات OLED برای اولین بار در سال ۲۰۱۰ در محصولات مصرفی ظاهر شدند. در آن زمان OLEDها تنها محدود به صفحات ۴ اینچی تلفن‌های همراه هوشمند می‌شدند. ساختن نمایشگر OLED بزرگ برای صفحات تلویزیون به طرز قابل توجهی سخت‌تر است و چند سالی طول کشید تا تولید کنندگان بتوانند موفق به این کار شوند. ال‌جی نسل اول تلویزیون‌های OLED 55 اینچ Full HD خود را در سال ۲۰۱۳ معرفی کرد، که تا آن زمان بهترین نمایشگر تلویزیونی به شمار می‌رفت که دیسپلی‌میت آن را تست کرده بود. تقریباً تمامی نقد و بررسی‌ها اتفاق نظر داشتند که تلویزیون ال‌جی از بهترین تلویزیون‌های پلاسما و LCD موجود در بازار در آن زمان از لحاظ تولید تصاویرِ با کیفیت، بهتر عمل می‌کرد. تلویزیون OLED ال‌جی که دیسپلی‌میت در این آزمایش از آن استفاده کرده است نه تنها از لحاظ اندازه بزرگ‌تر است، بلکه کیفیت تصویر و عملکرد بهتری هم دارد.

ال‌جی تکنولوژی‌های ویژه‌ای را در تلویزیون‌های OLED به کار گرفته است. مهمترین آن‌ها استفاده از ساب پیکسل‌های یکپارچه‌ی سفید رنگ به جای استفاده از سه ساب پیکسل قرمز، سبز و آبی است. هر ساب پیکسل فیلتر رنگی قرمز، سبز و آبی خودش را دارد. این روش باعث می‌شود تولید OLED تا حد بسیار زیادی آسان‌تر شده، بهره‌وری افزایش پیدا کرده و قیمت تولید پایین می‌آید. علاوه بر این، ال‌جی یک لایه‌ی چهارم به ساب پیکسل‌ها اضافه کرده است که رنگ سفید خالص تولید می‌کند. این کار موجب بهبود بازده انرژی نمایشگر شده و دقت رنگ‌ها را هم بالا می‌برد.

آخرین تکنولوژی LCD

سامسونگ هم در سال ۲۰۱۳ نسل اول تلویزیون‌های OLED خود را معرفی کرد، اما در سال ۲۰۱۵ آن‌ها تصمیم گرفتند دوباره به سمت LCD برگردند که به احتمال زیاد ناشی از هزینه‌ها و محدودیت‌های تولید، و تمرکز سامسونگ بر روی ساخت صفحات OLED موبایل است.

تلویزیون LCD پرچمدار سامسونگ که مورد بررسی دیسپلی‌میت قرار گرفته از آخرین تکنولوژی‌های LCD برخوردار است. این تکنولوژی‌ها عبارتند از تیرگی موضعی (Local Dimming) برای افزایش عمق رنگ سیاه، نقاط کوانتومی (که سامسونگ اسم نانو کریستال بر روی آن گذاشته است) برای گسترش حیطه‌ی رنگ و افزایش بازده انرژی، و صفحه‌ی منحنی که تولید آن با استفاده از صفحات LCD کار بسیار سختی است.

نتایج آزمایش‌ها

رزولوشن (4K (Ultra HD

وضوح تصویری که چشم انسان قادر به تشخیص آن است در وحله‌ی اول به فاصله‌ی شما از صفحه‌ی نمایش بستگی دارد. در مرحله‌ی بعد عوامل دیگری مثل قدرت بینایی، زاویه دید و نور محیطی هم در تشخیص رزولوشن تاثیر دارند. برای فاصله‌های متداول، تلویزیون‌های Full HD تصاویر را با کیفیت بسیار خوبی نمایش می‌دهند. تلویزیون‌های Ultra HD تصاویر را حتی در فواصل نزدیک و برای افرادی که بینایی آن‌ها 20/20 است هم با کیفیت عالی به نمایش می‌گذارند.

اگر در تلویزیون‌های Ultra HD محتوای (Full HD (1920×1080 یا (HD (1280×720 و یا (SD (852×480 پخش کنیم، پردازش سیگنال الکترونیکی درون تلویزیون به صورت خودکار محتوا را به اندازه‌ی 3840×2160 تبدیل می‌کند تا صفحه‌ی نمایش تلویزیون را پر کند. اما بر خلاف باور عموم، پس از فرآیند ارتقاء (upscaling) کیفیت محتوا تغییری نخواهد کرد، چرا که این فرآیند نمی‌تواند جزئیات اضافه‌ای به محتوای اصلی بیفزاید. پس یک فیلم Full HD پس از فرآیند upscale و پخش در تلویزیون Ultra HD همچنان Full HD باقی می‌ماند.

شرایط تماشای واقعی با نور محیط و زاویه‌ی دید زیاد

برای دیدن بهترین کیفیت تصویر بر روی هر نمایشگر و تلویزیونی، نیاز به شرایط تماشای ایده‌آل است. این شرایط عبارتند از تاریکی مطلق بدون وجود هرگونه نور محیطی و مشاهده‌ی صفحه دقیقاً در مقابل مرکز تلویزیون است (این مکان به “Sweet Spot” مشهور است). تقریباً هرگز در چنین شرایطی به مشاهده‌ی تلویزیون پرداخته نمی‌شود. اول از همه نور محیطی وجود دارد و بازتاب آن در صفحه باعث پایین آمدن کنتراست و کاهش وضوح تصویری که توسط چشم انسان قابل درک است می‌شود.

دوم اینکه تنها یک نفر می‌تواند از زاویه‌ی Sweet Spot به تماشای تلویزیون بپردازد و کاهش کیفیت تصویر با افزایش زاویه‌ی دید بسیار قابل توجه است. هر دو این شرایط طبیعی تاثیر زیادی بر روی کیفیت تصویر دارند که به بررسی آن‌ها خواهیم پرداخت، اما ابتدا شرایط ایده‌آل بررسی خواهد شد.

صفحات منحنی

صفحات دارای انحنا اولین بار در سال ۲۰۱۳ معرفی شدند. هر دو تلویزیون مورد بررسی صفحه‌ای منحنی شکل دارند، اما در حقیقت میزان این انحنا نسبتاً کم است، بطوری که در این تلویزیون‌های ۶۵ اینچی عمق منحنی از لبه‌ی تلویزیون تا مرکز آن تنها ۵.۳ سانتی متر است. این انحنای کم هدف مهمی دارد: بازتاب نور محیط با داشتن انحنا در صفحه‌ی تلویزیون به شدت کاهش پیدا می‌کند و موجب بهبود کنتراست و کاهش اعوجاج تصویر در زاویه‌ها و فواصل بیشتر می‌شود.

از آنجا که به تلویزیون‌های تخت عادت کرده‌ایم، بعضی از افراد تغییر هندسه‌ی تلویزیون را دوست ندارند. اینکه تلویزیون تخت یا منحنی را می‌پسندید کاملاً به نظر شخصی شما برمی‌گردد، اما همانطور که در بالا توضیح داده شد تلویزیون‌های منحنی شکل مزایای بصری قابل توجهی دارند.

روشنایی (Brightness)

روشنایی بالا برای بسیاری از مصرف کنندگان مهم است، چرا که تلویزیون‌ها در شرایط متفاوت نور محیطی استفاده می‌شوند. روشنایی بالا ضعف کنتراست ناشی از تابش نور محیط را جبران می‌کند. تلویزیون ال‌جی حالت تصویری به نام Cinema mode برای استفاده در شرایط نور محیطی پایین دارد و تلویزیون سامسونگ هم حالتی به نام Movie mode برای همین منظور در نظر گرفته است. در سوی دیگر برای شرایطی با بیشترین نور محیطی ال‌جی حالتی با نام Vivid mode و سامسونگ هم حالت Dynamic mode را در تلویزیون‌های خود قرار داده‌اند. روشنایی (Luminance) نمایشگرها با واحد شمع بر متر مربع (که به "نیت" مشهور است) اندازه گیری می‌شود.

نتایج آزمایش‌های دیسپلی‌میت از روشنایی دو تلویزیون از این قرار است:

عمق رنگ سیاه و نسبت کنتراست

OLEDها نمایشگرهایی هستند که رنگ سیاه کامل با میزان روشنایی ۰ نیت تولید می‌کنند. در نتیجه نسبت کنتراست (Contrast Ratio) و بازه‌ی دینامیک (Dynamic Range) آن‌ها بی‌نهایت است. نتیجه‌ی ملموس این اعداد و ارقام این است که تلویزیون OLED شما رنگ سیاه تیره‌تری را به نمایش می‌گذارد، بطوریکه هنگامی که تصویر سیاهی در صفحه به نمایش دربیاید، نمایشگر از قاب سیاه پیرامون تلویزیون قابل تشخیص نیست و تمام بدنه یکپارچه به نظر می‌رسد.

در LCDها همواره نور زمینه وجود دارد و نمایشگر هیچگاه نمی‌تواند کاملاً جلوی نور زمینه را گرفته و سیاه واقعی را نمایش دهد. این سبب نسبت کنتراست ۱۰۰۰ تا ۴۰۰۰ در LCDها می‌شود. هنگامی که تلویزیون تصاویر و ویدئوهای روشن را نشان می‌دهد این موضوع قابل توجه نیست، اما در تصاویر تیره، زمینه‌ی خاکستری به جای سیاه کاملاً قابل تشخیص است.

LCDهای مختلف نسبت کنتراست‌های متفاوتی دارند. برای نمونه تلویزیون LCD سامسونگ در این آزمایش نسبت کنتراست چشمگیر ۳۸۴۴ را داشت که به گفته‌ی دیسپلی‌میت بالاترین میزان اندازه‌گیری شده برای یک تلویزیون LCD تا به حال است. اما همچنان رنگ سیاه این تلویزیون ۰.۱ نیت روشنایی دارد. البته سامسونگ با تکنولوژی به نام تیرگی موضعی (Local Dimming) عمق رنگ سیاه را افزایش می‌دهد که در ادامه این موضوع را بررسی خواهیم کرد.

انعکاس نور

صفحه‌ی همه‌ی نمایشگرها مقداری از نور محیط را بازتاب می‌کند. هرچه این انعکاس کمتر باشد، تصویر بهتری را در صفحه‌ی تلویزیون شاهد خواهیم بود. در حقیقت کاهش ۵۰ درصدی انعکاس از صفحه، کنتراست موثر نمایشگر را دوبرابر افزایش می‌دهد. اکثر تلویزیون‌ها، مانیتورها، تلفن‌های هوشمند و تبلت‌ها دارای انعکاس صفحه‌ به میزان 5 درصد یا بیشتر هستند. رکورد کمترین انعکاس صفحه تا پیش از این متعلق به تلویزیون OLED ال‌جی (مدل سال ۲۰۱۳) به میزان ۲.۲ درصد و آیپد ایر ۲ به میزان ۲.۵ درصد بوده است. تلویزیون OLED جدید ال‌جی با انعکاس ۱.۲ درصدی تمام رکوردهای پیشین را جابجا کرده است. این میزان انعکاس کمترین میزان در بین تمامی انواع نمایشگرها است. اگرچه تلویزیون LCD سامسونگ هم با انعکاس ۲.۲ درصدی بسیار عالی عمل کرده است، اما OLED ال‌جی با این میزان کم انعکاس دوبرابر تلویزیون سامسونگ کنتراست موثر دارد.

تیرگی موضعی (Local Dimming) – مختص LCD

تلویزیون‌های LCD سامسونگ از قابلیتی با نام تیرگی موضعی برخوردار هستند. اساس کار این تکنولوژی بدین صورت است که نور زمینه به ۱۸۰ قسمت (با آرایش ۱۸ در ۱۰) تقسیم می‌شود که در صورت نیاز هر کدام از این قسمت‌ها می‌توانند خاموش شوند. در تلویزیون‌های LCD متداول نور زمینه به صورت یکپارچه است و حالتی به جز روشنی و خاموشی کامل وجود ندارد. تکنولوژی تیرگی موضعی به تلویزیون سامسونگ اجازه می‌دهد که در نقاط تیره‌ی صفحه نور زمینه را خاموش کند، در حالی که در دیگر نقاط روشن صفحه نور زمینه همچنان روشن است.

در تصاویر زیر مزیت‌ و محدودیت تکنولوژی تیرگی موضعی به خوبی دیده می‌شود. در تصویر اول یک عکس که در حاشیه‌ی دور تا دور آن یک خط سفید وجود دارد در تلویزیون‌ها به نمایش درآمده است و در تصویر دوم یک خط افقی که از مرکز نمایشگر می‌گذرد دیده می‌شود. همانطور که احتمالاً حدس زده‌اید تلویزیون سمت چپ OLED ال‌جی و سمت راستی LCD سامسونگ است.

اگر به تصاویر بالا دقت کنید، تکنولوژی تیرگی موضعی همانطور که وعده داده نور زمینه را در قسمت‌های تیره کاملاً خاموش کرده است. هرچند این قابلیت در LCD سامسونگ مزیت بزرگی نسبت به LCDهای متداول فاقد این تکنولوژی است، اما همچنان در برابر OLED حرفی برای گفتن ندارد.

حیطه‌ی رنگ (Color Gamuts)

هر دو تلویزیون از حیطه‌ی رنگ DCI-P3 که توسط اتحادیه‌ی UHD به عنوان استاندارد برای تلویزیون‌های Ultra HD تعیین شده است بهره می‌برند. تلویزیون‌های UHD باید حداقل 90 درصد رنگ‌های حیطه‌ی رنگ DCI-P3 را داشته باشند. در آزمایش‌های دیسپلی‌میت تلویزیون OLED ال‌جی ۹۳ درصد و LCD سامسونگ ۱۰۴ درصد این میزان رنگ را داشتند. پس هر دو تلویزیون استاندارد UHD را رعایت کرده‌اند و سامسونگ به لطف تکنولوژی نقاط کوانتومی از میزان استاندارد هم فراتر رفته است.

از آنجایی که بیش از ۹۹ درصد محتوای مصرفی فعلی بر مبنای Full HD است که از استاندارد حیطه‌ی رنگ sRGB / Rec.709 استفاده می‌کند، هر دو تلویزیون باید از این استاندارد هم پشتیبانی کنند که در آزمایش‌های دیسپلی‌میت مشخص شد که همینطور است.

یک باور نادرست شایع دیگر هم این است که تلویزیونی که حیطه‌ی رنگ بالاتری دارد، استانداردهای پایین‌تر را هم به خوبی نمایش می‌دهد. در حقیقت اگر تلویزیون UHD هنگام نمایش محتوای قدیمی Full HD از استاندار جدید )که حیطه‌ی رنگ به مراتب بزرگتری دارد) استفاده کند، نه تنها رنگ‌ها را بهتر نشان نمی‌دهد، بلکه آن‌ها را با کیفیت بدی به نمایش خواهد گذاشت.

دقت مطلق رنگ

از آنجایی که استاندارد حیطه‌ی رنگ DCI هنوز نهایی نشده است، دیسپلی‌میت آزمایش دقت مطلق رنگ خود را بر روی حیطه‌ی رنگ sRGB / Rec.709 انجام داده است. هر دو تلویزیون با داشتن خطای رنگ ۱.۸JNCD بسیار عالی عمل کردند و موفق به کسب لقب دقیق‌ترین تلویزیون‌های حال حاضر شدند.

گاما (Gamma)

گامای تلویزیون OLED ال‌جی برابر با ۲.۱۶ است که به طرز قابل قبولی به گامای استاندارد ۲.۲ نزدیک است. گامای تلویزیون LCD سامسونگ ۲.۰۷ است که به میزان قابل توجهی از استاندارد پایین‌تر است.

تغییر زاویه‌ی دید

تلویزیون‌های بزرگ معمولاً توسط چندین نفر که در مکان‌ها و زوایای متفاوتی قرار دارند مشاهده می‌شوند. تمامی آزمایش‌هایی که تا اینجا به آن‌ها اشاره شده است، بدون زاویه و از موقعیت ایده‌آل Sweet Spot انجام شده‌اند. حالا می‌خواهیم اثرات تغییر زاویه‌ی دید را بر کیفیت تصاویر بررسی کنیم.

تلویزیون OLED ال‌جی همانطور که انتظارش را داشتیم تغییرات نسبتاً کمی را در زوایای مختلف نشان می‌دهد، در حالی که تلویزیون LCD سامسونگ تغییرات بیشتری را با افزایش زاویه‌ی دید به خود می‌بیند. نتایج تغییرات ناشی از زاویه‌ی دید به تفکیک پارامترهای موثر در کیفیت تصاویر به این شرح است:

تغییر رنگ: حیطه‌ی رنگ OLED ال‌جی در زاویه‌های ۴۵ و ۶۰ درجه به ترتیب ۷ و ۹ درصد دچار تغییر می‌شود، در حالی که در تلویزیون LCD سامسونگ حیطه‌ی رنگ در زاویه‌های ۴۵ و ۶۰ درجه به ترتیب ۴۲ و ۵۹ درصد دچار تغییر می‌شود که تغییر قابل ملاحظه‌ای است.

کاهش روشنایی: تلویزیون OLED ال‌جی در زاویه‌ی ۴۵ درجه تنها ۱۹ درصد کاهش روشنایی دارد، در حالی که تلویزیون LCD سامسونگ در همین زاویه با ۵۲ درصد کاهش روشنایی مواجه می‌شود.

کاهش عمق رنگ سیاه: عمق رنگ سیاه در تلویزیون OLED ال‌جی با افزایش زاویه دید تغییری نمی‌کند (۰ درصد افزایش روشنایی رنگ سیاه در هر زاویه‌ای) اما در تلویزیون LCD سامسونگ در زاویه‌ی ۴۵ درجه شاهد افزایش ۴۱۹ درصدی روشنایی رنگ سیاه هستیم که اثر نامطلوب آن بسیار محسوس است.

اسکرین شات‌های تاثیر تغییر زاویه بر روی کیفیت تصاویر:

زمان پاسخ‌دهی (Response Time) و تاری ناشی از حرکت (Motion Blur)

تاری حرکت مشکل شناخته شده‌ای در LCDها است. هنگامی که نمایشگر اجسامی که به سرعت در حال حرکت هستند را به نمایش می‌گذارد یا دوربین سریع جرکت می‌کند، با مشکل تاری ناشی از حرکت روبرو می‌شویم. این مشکل ناشی از این است که کریستال مایع (جزء اصلی تلویزیون‌های LCD) نمی‌تواند با سرعت بالا تغییر جهت‌گیری دهد. در طرف مقابل OLEDها زمان پاسخ‌دهی بسیار بالایی دارند، بطوریکه ال‌جی ادعا می‌کند زمان پاسخ‌دهی OLEDهایش ۰.۱ میلی ثانیه است، یعنی چیزی حدود ده‌ها برابر سریع‌تر از LCDها.

برای تست زمان پاسخ‌دهی و تاری ناشی از حرکت، دیسپلی‌میت با استفاده از یک دوربین Nikon با سرعت شاتر 1/320 ثانیه از تلویزون‌ها در حال نمایش تصویری متحرک عکس گرفته است.

همانطور که از تصاویر پیداست تلویزیون OLED ال‌جی تصویری واضح و بدون باقی گذاشتن هرگونه تاری و رد و دنباله‌ی شبح گونه به نمایش می‌گذارد. با توجه به سرعت شاتر دوربین سرعت پاسخ‌دهی به مراتب سریع‌تر از ۵ میلی ثانیه است.

تلویزیون LCD سامسونگ با توجه به تصویر بالا و سرعت شاتر دوربین سرعت پاسخ‌دهی در حدود ۲۰ میلی ثانیه دارد.

بهینگی مصرف انرژی

مصرف بهینه‌ی انرژی در دستگاه‌های موبایل بسیار مهم است، اما در تلویزیون‌ها هم آنقدر کم اهمیت نیست. برای مثال ۳۳۰ میلیون تلویزیون در امریکا وجود دارد که در طول سال ۶۰۰ میلیارد ساعت روشن هستند. این تلویزیون‌ها ۱۰ درصد مصرف برق خانگی را به خود اختصاص می‌دهند. از طرف دیگر بهینه بودن مصرف انرژی باعث تولید گرمای کمتر و کارکرد بهتر تلویزیون می‌شود.

در تلویزیون‌های OLED مصرف انرژی به شدت به محتوای پخش شده بستگی دارد. در صورتی که رنگ سیاه زیادی در تصویر باشد، تلویزیون OLED مصرف برق کمتری خواهد داشت، چرا که پیکسل‌های مشکی عملاً خاموش می‌شوند و مصرف برق آن‌ها صفر می‌شود. در تلویزیون‌های LCD متداول نور زمینه همواره روشن است و مصرف انرژی با تغییر محتوا تغییری نمی‌کند. اما در تلویزیون‌های LCD سامسونگ که از تکنولوژی تیرگی محلی استفاده می‌کنند، محتوای تیره‌تر باعث مصرف کمتر انرژی می‌شود.

تلویزیون OLED ال‌جی در حداقل میزان روشنایی ۳۹ درصد و در حداکثر میزان روشنایی ۱۷ درصد کمتر از تلویزیون LCD سامسونگ انرژی مصرف می‌کند.

جمع بندی

تلویزیون‌های OLED از تمامی مزایای تلویزیون‌های پلاسما (که توسط بسیاری از خوره‌های فیلم به تلویزیون‌های LCD ترجیح داده می‌شد) برخوردار هستند و حتی در بسیاری از زمینه‌ها عملکرد بهتری از پلاسما به نمایش می‌گذارند. هرچند نسل جدید تلویزیون‌های LCD پرچمدار هم بهبود قابل ملاحظه‌ای نسبت به LCDهای متداول سنتی دارند.

دیسپلی‌میت می‌گوید تلویزیون OLED ال‌جی بدون شک بهترین تلویزیونی است که تا بحال آن را مورد آزمایش قرار داده‌ است. تلویزیون OLED ال‌جی در مواردی که همیشه پلاسماها نسبت به LCD برتری داشتند، حتی از بهترین تلویزیون‌های پلاسما هم بهتر عمل می‌کند. در حقیقت این تلویزیون حتی از مانیتورهای ۵۰ هزار دلاری CRT حرفه‌ای سونی (که تا همین اواخر استاندارد طلایی برای کیفیت تصویر به شمار می‌رفتند) هم بهتر عمل می‌کند.

در آزمایش‌های دیسپلی‌میت تلویزیون OLED ال‌جی در تمامی شاخه‌ها به جز روشنایی از تلویزیون LCD سامسونگ بهتر عمل کرد. تنها عامل بازدارنده برای انتخاب یک تلویزیون OLED قیمت نسبتاً بالای آن است، که در صورت کاهش قیمت این نوع تلویزیون‌ها برنده‌ی مطلق رقابت خواهند بود.