ده نکته‌ جالب در مورد زندگی اینشتین که احتمالا نمی‌دانید

آلبرت اینشتین به خاطر تأثیر چشم‌گیر بر گسترش و شکوفایی علم فیزیک، یکی از بزرگ‌ترین فیزیک‌دانان قرن بیستم محسوب می‌شود و اسم او همواره با القابی نظیر باهوش‌ترین و نابغه‌ترین دانشمند جهان همراه می‌شود. در این مقاله به بعضی از نکات جالب زندگی او می‌پردازیم.

آلبرت اینشتین از همان آغاز جوانی از هر نوع ملی‌گرایی بیزار بود؛ به‌طوری که در ۱۶ سالگی تابعیت آلمانی خود را انکار کرد و خود را بیشتر یک شهروند جهانی می‌دانست. او تا سال ۱۹۰۱ هیچ ملیتی نداشت تا این‌که در این سال تابعیت کشور سوئیس را پذیرفت.

میلوا ماریک تنها دانشجوی دختر در کلاس اینشتین در پلی‌تکنیک زوریخ بود. وی بانویی باانگیزه بود و به ریاضیات و علوم علاقه داشت و البته فیزیک‌دانی جاه‌طلب  بود؛ اما زمانی که با اینشتین ازدواج کرد، رؤیاهای خود را کنار گذاشت و فرزندان خود را به دنیا آورد.

اینشتین از سال ۱۹۳۳ و بعد از سومین سفرش به ایالات متحده در اف‌بی‌آی پرونده داشت. این پرونده به‌تدریج بالغ بر ۱۴۲۷ صفحه شد. بیشتر این پرونده در مورد ارتباطات دیرین اینشتین با مؤسسات اجتماعی و صلح‌طلب بود. حتی یکی از مأموران اف‌بی‌آی  پیشنهاد کرد که تحت قانون ممانعت افراد بیگانه، اینشتین از ورود به آمریکا منع شود؛ اما این پیشنهاد از سوی وزارت امور خارجه‌ی ایالات متحده با مخالفت رو‌به‌رو شد.

میلوا، همسر اول اینشتین، در سال ۱۹۰۲ و زمانی که با خانواده‌ی خود در صربستان زندگی می‌کرد، خارج از عهد زناشویی یک دختر به دنیا آورد و اسم او را لیسرل گذاشت. مورخان می‌گویند این دختر یا در طفولیت خود در اثر ابتلا به بیماری تب مخملک از دنیا رفت یا از سوی مادر خود رها شد تا به سرپرستی شخصی دیگر درآید. در هر صورت اینشتین هیچ‌گاه فرزند خود را ندید. تا سال ۱۹۸۷ افراد زیادی از وجود چنین فرزندی باخبر نبودند، تا این‌که در این سال مجموعه‌ای از نامه‌های اینشتین در دسترس عموم قرار گرفت.

اینشتین که پیش‌بینی می‌کرد برنده‌ی جایزه‌ی نوبل شود، به همسر اول خود پیشنهاد داد در ازای دریافت پول این جایزه با طلاق موافقت کند. مبلغ این جایزه در حدود ۳۲۲۵۰ دلار بود که در آن زمان ۱۰ برابر درآمد سالیانه‌ی یک پروفسور محسوب می‌شد.

۶. اینشتین با دخترخاله‌ی خود ازدواج کرد

السا، همسر دوم اینشتین در واقع دخترخاله‌ی او بود. پدر السا و پدر آلبرت نیز با یکدیگر نسبت فامیلی داشتند. نام دوشیزگی السا هم اینشتین بود.

اینشتین از مدافعان سرسخت حقوق شهروندی و آزادی بیان بود. زمانی که ویلیام دوبوآ در سال ۱۹۵۱ متهم به جاسوسی برای کشورهای بیگانه شد، آلبرت اینشتین برای دادن شهادت به نفع او داوطلب شد. بعد از این‌که وکیل دوبوآ اعلام کرد اینشتین در دادگاه برای دادن شهادت حاضر خواهد شد، قاضی این پرونده را مختومه اعلام کرد.

پسر دوم اینشتین، ادوارد (یا ته‌ته، آن‌طور که پدرش او را می‌نامید)، مبتلا به اسکیزوفرنی بود و بیشتر عمر خود را در بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها سپری کرد. ادوارد علاقه‌ی زیادی به روانکاوی داشت و از تحسین‌کنندگان فروید بود. اینشتین و پسرش از طریق نامه دائما با هم در ارتباط بودند. با این حال آلبرت اینشتین پس از مهاجرت به آمریکا در سال ۱۹۳۳ دیگر پسرش را ندید. ادوارد در ۵۵ سالگی در یک کلینیک روان‌درمانی از دنیا رفت.

فریتس هابر یک شیمی‌دان آلمانی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل بود که رابطه‌ی صمیمانه‌ای با اینشتین داشت. هابر همانند اینشتین یهودی بود، ولی قبل از به قدرت رسیدن نازی‌ها در آلمان به دین مسیحیت گروید و همواره آلبرت را نیز تشویق به انجام این کار می‌کرد. او در طی جنگ جهانی اول، گاز خطرناک کلر را توسعه داد که از هوا سنگین‌تر بود و با رسیدن به زمین، وارد گلو و ریه‌ی سربازان پناه گرفته در سنگر می‌شد و آن‌ها را خفه می‌کرد. فریتس هابر پدر تسلیحات شیمیایی نام گرفته است.

در سال ۱۹۳۵ مارگت، دختر‌خوانده‌ی اینشتین او را به مارگاریتا کونن‌کاوا معرفی کرد و آن‌ها وارد یک رابطه‌ی عاطفی با یکدیگر شدند. سال ۱۹۹۸ در یک حراجی، ۹ نامه‌ی اینشتین به کونن‌کاوا بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۶ به فروش رسید. در یک کتاب نوشته‌شده توسط یکی از جاسوسان بزرگ روس، ادعا شده است که کونن‌کاوا‌ی روس، جاسوس بود؛ با این حال مورخان این ادعا را تأیید نکرده‌اند.